‘તમે તો જાણે કે ભવિષ્ય ભાખતા હો, એમ બોલો છો!’
‘ને એ પણ કુંડળી જોયા વગર!’ કીલાએ પોરસભર્યા અવાજે કહ્યું, ‘હું કહું એમાં મીનમેખ થાય તો મૂછ મૂંડાવી નાખું. હું કોણ? ઓળખ્યો મને? કીલો કાંગસીવાળો!’
‘હા, ઓળખિયો! ઓળખિયો! પગથી માથા લગી ઓળખિયો!’ બા૨ણામાંથી મંચેરશા હસતા હસતા દાખલ થયા, અને કીલાને ઉદ્દેશીને બોલ્યા: ‘તું ઠીક આજે અહીંયાં જ મલી ગયો. હું હમણાં અગિયારીમાંથી બહાર નીકળતો હતો ત્યાં મુનસફ સાહેબની ઘોડાગાડી નીકળી. મને જોઈને સાહેબે ગાડી ઊભી રાખી, ને પૂછવા લાગિયા કે મેં તમને સોંપેલા કામનું શું કીધું? કીલાભાઈ સાહેબે શું જવાબ આપીયો?’
‘કીલાભાઈ સાહેબે?’ કીલાએ ‘સાહેબે’ શબ્દ ઉપર ભાર મૂકીને આશ્ચર્ય બતાવ્યું.
‘તું તો હવે એ. જી. જી. સાહેબનો આસિસ્ટન્ટ થઈ ગયો, એટલે મુનસફ તો તને સાહેબ કહીને જ બોલાવે ને!’
‘મરી ગયા હવે સાહેબ થઈને.’
‘મેં મુનસફને કીધું કે કીલો આજકાલમાં જવાબ આપશે. બોલ, હવે તારો શું જવાબ છે?’
‘હું પણ ક્યારનો એ જ પૂછું છું, પણ કીલાભાઈ આડીઅવળી વાત કર્યા કરે છે,’ નરોત્તમે કહ્યું.
‘ના, આજે તો હવે સીધેસીધી જ વાત કહેવા આવ્યો છું.’ કીલાએ અજબ સ્વસ્થતાથી કહ્યું, ‘મેં પરણવાનું નક્કી કરી નાખ્યું છે—’
‘શાબાશ! શાબાશ! જીવતો રહે ડીકરા!’ મંચે૨શા પોકારી ઊઠ્યા અને ઉમંગભેર પૂછ્યું: ‘મુનસફની પોરી જોડે જ કે?’
‘ના,’ કીલાએ મક્કમતાથી કહ્યું.
‘તો પછી નગરશેઠની?’
ફરી વાર કીલાએ નકારમાં ડોકું ધુણાવ્યું.
