‘કોણે મેલ્યું’તું?’
‘કોઈએ નહોતું મેલ્યું—’
‘તો પછી આવડી મોટી કોથળી ખાણિયામાં આવી પડી ક્યાંથી!’
‘એની મેળે જ પડી’તી.... પડી ગઈ’તી—'
‘ગાડાનાં પૈડાં જેવા ગોળ ગોળ રૂપિયા કાંઈ જાણ બહાર થોડા પડી જાતા હશે?—’
‘તમે નહીં માનો, બહેન, પણ સાચું કહું છું—અમારી જાણ બહાર જ કોથળી આખી ખાણિયામાં સરકી ગઈ’તી—’
‘ક્યારે? ક્યારે?’
‘એ તો યાદ આવે છે ને હવે જ સંધુંય સમજાય છે...’ સમ૨થે ખુલાસો કર્યો, બાલુનું વેશવાળ કર્યું તે દિવસે અમે—’
‘હા, તે દિવસે તો બટુકના બાપુ પણ અહીં આવ્યા’તા ને—’
‘હા તે દિવસે જ, ખાણિયામાંથી તેલ ભરવા આ ઢાકણું ઉઘાડ્યું’તું, ને રસોઈની ઉતાવળમાં હું ઢાંકણું પાછું ઢાંક્યા વિના જ રાંધણિયામાં વહી ગઈ’તી—’
‘હા... હા... ...પછી?’
‘બજારમાંથી તેલનો બીજે ડબો મંગાવ્યો’તો, એ રેડીને પછી ઢાંકણું ભીડી દઈશ, એમ કરીને હું રાંધણિયામાં ભજિયાં તળતી’તી—’
‘હા, પછી?’
‘ઓસરીમાં મારા નણદોઈ એકલા જ બેઠા’તા... બીજું કોઈ નહોતું—’
‘ઓરડામાં કે ઓસરીમાં?’
‘તમારા ભાઈએ એને ઓસરીમાં જ બેસાડી રાખ્યા’તા... ઓરડામાં કાંઈક ખાનગી વાતચીત થાતી’તી, ને એટલે—’
‘સમજી! સમજી! પછી શું થયું?’ લાડકોરની ઉત્કંઠા વધી ગઈ.
‘ઓસ૨ીમાંથી નણદોઈ ક્યારે ઊભા થઈને ડેલી બહાર નીકળી
