‘હવે મારે કોઈ માનો જણ્યો ભાઈ નથી,' લાડકોરે સંભળાવ્યું, ‘આજથી હું નભાઈ થઈ સમજજો... આજથી હું નિપયરી...’
‘બેન, આવાં વેણ બોલ્ય મા, બેન, મારું કાળજું કપાય છે, બેન!’
‘ખબરદાર, જો મને બેન કહીને બોલાવી છે તો જીભ ખેંચી કાઢીશ! તું તો મારો આગલા ભવનો વેરી છો, વેરી.’
‘આમ હાલી જા, તો મને મરતો ભાળ્ય, બેન!’
‘તારા નામનું તો મેં અટાણથી નાહી નાખ્યું છે, તારે જીવતે જીવ નાહી નાખ્યું એમ સમજજે... આજથી મારે ભાઈના ઘરની ને પિયરિયાંની દૃશ્ય દેવાઈ ગઈ—’
‘હવે હાંઉં કર્ય, બેન, ને હેઠી ઊતર—’
‘નહીં ઊતરું, નહીં ઊતરું, નહીં ઊતરું,’ કહીને લાડકોરે ગાડીવાનને ફરમાવ્યું, ‘ઝટ હાંકી જા, મને આ વેરણ ધરતીમાં વીંછી કરડે છે—’
ભાઈ ઘોડાનું ચોકડું ઝાલી રાખીને દીનવદને બોલતો હતો: ‘નહીં હાલવા દઉં, નહીં હાલવા દઉં...’
‘હીણા કામના કરનારા, તારી ઉપર તો ગાડીનું પૈડું પીલીને હાંકી જાઈશ તોય મને પાપ નહીં લાગે…’ કહીને કુપિત લાડકોરે ગાડીવાનને આદેશ આપી દીધો, ‘દકુડાની ઉપર પૈડાં ભલે ફરી જાય, ભલે પિલાઈ જાય, પણ ઝટ વહેતો થા—’
આખરે વશરામે બળપૂર્વક દકુભાઈના હાથમાંથી ચોકડું છોડાવ્યું ને ગાડી આગળ વધારી.
હીબકતો દકુભાઈ ગાડીની પાછળ ક્યાંય સુધી જોતો રહ્યો.
દરવાજાની દોઢીમાંથી ગાડી પસાર થઈ ત્યારે ઓતમચંદને મરણતોલ માર મારનારા પસાયતાઓ આ નવતર વાહનમાંના પ્રવાસીઓ ત૨ફ કુતૂહલથી જોઈ રહ્યા.
ઈશ્વરિયાની સીમ છોડીને વાઘણિયે જવા માટે ખળખળિયાની દિશામાં ગાડી આગળ વધતી હતી. લાડકોર હજી કુપિત મનોદશામાં
