મીંઢા તે સાવ મીંઢા જ રહ્યા! આવી હીણપત થઈ તોય તમે તો હોઠ સીવી જ રાખ્યા!’
હવે ઓતમચંદને ગંધ આવી કે દકુભાઈને ઘે૨ કશુંક આડું વેતરાઈ ગયું છે. પણ શી ઘટના બની એ સીધેસીધું પૂછવાને બદલે એણે પત્નીને ઔપચારિક આશ્વાસનો આપવા માંડ્યાં.
‘હોય એ તો... એમ જ હાલે—’
‘એમ જ શું હાલે કપાળ!’ લાડકોર બોલી, ‘તમારા ઉપર એ નૂગરાઓએ રૂપિયાની કોથળી ચોરવાનું આળ મેલ્યું ને માથેથી ઢોરમાર માર્યો તોય તમે—’
‘કોથળી ચોરવા જઈએ તો મા૨ ૫ણ ખાવો પડે,’ ઓતમચંદે રોનક કરી, ‘આ તો માથા સાટે માલ છે, ખણખણતા રૂપિયા કાંઈ રેઢા પડ્યા છે?’
‘પણ રૂપિયા તો તેલના ખાણિયામાંથી નીકળ્યા... મારી નજ૨ સામે જ અકબંધ કોથળી બહાર આવી—’
‘સાચું કહો છો?’ ઓતમચંદ વિચારમાં પડી ગયો. પત્નીનું આ એક જ વાક્ય એના ચિત્તમાં વીજળી જેવો ઝબકારો કરી ગયું. આજ સુધી સહુથી અજાણી રહેલી આ ભેદભરપૂર ઘટનાનો ઘટસ્ફોટ થઈ ગયો. કોથળીની આસપાસ જામેલાં અનેકાનેક અનુમાનોનું આવરણ જાણે કે પલકવારમાં ભેદાઈ ગયું અને ઓતમચંદની આંખ સામે આખીય ઘટના દીવા જેટલી સ્પષ્ટ થઈ ગઈ.
‘તમે તો મીંઢા તે કાંઈ મીંઢા! આજ લગી મોઢા ઉપ૨ ખંભાતી જ મારી રાખ્યું!’ લાડકોર હજી વસવસો કરતી હતી. ‘આજ સુધી સગી ધણિયાણીનેય સાચી વાત ન કરી!’
‘વાત કર્યે શું વળવાનું હતું? ઠાલું બોલ્યું બહાર પડે,’ ઓતમચંદે સમજાવ્યું, ‘એમાં તો ઘોડીનાંય ઘટે ને ઘોડેસવા૨નાંય ઘટે ને? આપણા ભેગી દકુભાઈની આબરૂ ઓછી થાય ને?’