‘હા,’ હીરબાઈ બોલ્યાં, ‘તમે અભડાઈ ગયાં!’
ઓતમચંદે લાગણીવશ થઈને કહ્યું, ‘તમ જેવાં દેવાંશી માણસના હાથની પ૨સાદી પામીને અમે પુણ્યશાળી થયાં, એમ કહો, બેન!’
એક ઉજળિયાત દંપતી અને એક શ્રમજીવી દંપતી વચ્ચેનો આ પ્રેમાળ વાર્તાલાપ સાંભળીને, એભલને ઘેર આવેલાં નાતીલાં મહેમાનો તો આભાં જ થઈ ગયાં.
જોતજોતામાં લાડકોર અને હી૨બાઈના જીવ મળી ગયા. આ ઉજળિયાત ગૃહિણી આહીરાણીને લગનની તૈયારીમાં લાડકોર મદદ પણ કરવા લાગી.
સહુથી વધારે આત્મીયતા તો બટુક અને બીજલ વચ્ચે કેળવાઈ ગઈ. સંસારના અટપટા વ્યવહારોથી અજાણયા અને ઊંચનીચના ભેદોથી પણ આજ સુધી અલિપ્ત રહેલા આ એકલવાયા કિશોરોને એકબીજાની સોબત બહુ જચી ગઈ.
ઓતમચંદને લાંબી ખેપની ખેપટ લાગતાં હાથપગ અને મોઢું ધૂળથી રજોટાઈ ગયું હતું. ભેઠ છોડીને એણે હાથોમોં ધોયાં ને પછી સહુ જમવા બેઠાં.
જમી પરવારીને એકલાં પડતાં ઓતમચંદે કમર ૫૨થી હળવેક રહીને વાંસળી છોડી અને હાક મારીને બીજલને બોલાવ્યો.
પતિનો અવાજ સાંભળીને બીજલ સાથે લાડકોર પણ આવી પહોંચી અને કુતૂહલથી પૂછવા લાગી: ‘આ શું?’
‘વાંસળી,’ ઓતમચંદે કહ્યું, ‘ઠેઠ વાઘણિયેથી કેડ્યે બાંધતો આવ્યો છું એટલે ડિલ ઉ૫૨ ભાર લાગે છે–’
‘તે સેંથકના રોકડા રૂપિયાનો ભાર ભેગો ન ફેરવતા હો તો!’
‘રૂપિયાનો ભાર નથી,’ ઓતમચંદે ભારેખમ મોઢે કહ્યું. અને પછી, મૂંગે મૂંગે વાસળીમાંથી એક પછી એક ચીજ ખંખેરવા માંડી.
‘અરે! આ તો હાથની પોંચી!’ લાડકોરે પૂછ્યું: ‘કોને સારુ?’
