‘મારા ભાણિયા બીજલ સારુ—’
‘ને આ કાનનાં દોળિયાં?’
‘એય વરરાજાનાં—’
‘ને આ હાંસડી—?’
‘એ મારી બેન હીરબાઈની!’
‘ને આ કન્ટેસરી?’
‘એય મારી બેન પહેરશે—’
સાંભળીને લાડકોર તો ઉત્તરોત્તર વધારે અચંબો અનુભવી રહી. પૂછ્યું: ‘આટલું બધું ક્યાંથી લાવ્યા?’
‘કોઈની કોથળી ચોરીને નથી ઘડાવ્યું, ગભરાશો મા. સંધુંય વાઘણિયાના સોની પાસે ઘડાવ્યું છે—’
‘તમે તો મીંઢા, તે સાવ મીંઢા જ રહ્યા! સરોસર મીંઢા!’ લાડકોરે ફરી મીઠો રોષ ઠાલવ્યો, ‘મને તો વાત પણ ન કરી!’
‘વાત કર્યે શું વશેકાઈ?’ કહીને ઓતમચંદે બીજલને ઘરેણાં પહેરાવવા માંડ્યાં.
‘પણ આટલું બધું સોનું તમે ઘડાવ્યું ક્યારે?’
‘છ મહિનાથી ઘાટ ઘડાતા હતા... તમે તમારા ભત્રીજા સારુ ઘડાવતાં'તાં, ને હું ભેગા ભેગા આ મારા ભાણિયા સારુ ઘડાવતો જાતો’તો.’
‘તમે તો મીંઢા, તે કાંઈ જેવાતેવા મીંઢા ! જાણે ગોરજીની જેમ મોઢે મોપત્તિ જ બાંધી રાખી ઠેઠ લગી!’
‘મૂંગા રહેવામાં મઝા છે, એટલી બોલ બોલ કરવામાં નથી.’
‘અરે પણ સગી ધણિયાણીનેય વાત ન કરાય?’
‘મારા ભાણેજના લગનનું મોસાળું મારે ક૨વાનું, એમાં તમને વાત ક૨વાથી શું ફાયદો?’
‘તે હું તમા૨ી કાંઈ સગી થાઉં કે નહીં?’ હવે લાડકોરે અર્થસૂચક
