પૃષ્ઠ:Vela Vela ni Chhanyadi.pdf/૪૩૦

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.

વાત ક૨ી, ‘તમારો ભાણેજ તમને વહાલો છે, તો મને શું દવલો હશે?’

‘તમા૨ી વાત તમે જાણો!’

ઓતમચંદે હસતાં હસતાં બીજલના કાંડા ઉ૫૨ લબદા જેવી ભારે સોનાની પોંચી પહેરાવી.

‘તમે તો મૂંગામંતર રહીને મને ભોંઠામણમાં મૂકી દીધી!' મીંઢા કાંઈ મીંઢા!’

‘કેમ ભલા? તમારે શેની ભોંઠામણ ભલા?’

‘આ તમે પોતે બીજલના મામા થઈ બેઠા એકલા એકલા, ને હું એની મામી ન ગણાઉં ?’

‘ગણાવું હોય તો ગણાવ!’

‘ગણાવું હોય તો એટલે શું? તમે આટલું મોટું મોસાળું ક૨શો ને હું શું હાથ જોડીને બેસી રહીશ?’ કહીને લાડકોરે કલાત્મક ભ્રૂભંગ કર્યો.

પત્નીનો આ લાક્ષણિક ભ્રૂગ ઓતમચંદ આ ઉંમરે પણ મૂછમાં હસતાં હસતાં રસપૂર્વક નિહાળી રહ્યો અને હવે પછી એ માનુની કેવો અભિનય દાખવે છે એની આતુરતાપૂર્વક રાહ જોઈ રહ્યો.

ત્યાં તો પતિને પણ આશ્ચર્યમાં ગરકાવ કરી મૂકીને લાડકોરે કેડ પર ભરાવેલી ચાવીનો ઝૂડો ખેંચી કાઢ્યો, અને ઈશ્વરિયેથી સાથે લાવેલી પોતાની પેટીનું તાળું ઉઘાડ્યું.

‘આમ આવો જોઈએ, ભાણાભાઈ!’ લાડકોરે બીજલને પોતા પાસે બોલાવ્યો, ‘મામાનાં હેત જોઈ લીધાં હોય તો હવે મામીનાં જુવો!’

અને લાડકોરે હજી પણ પેલો કલાત્મક ભ્રૂભંગ ચાલુ રાખીને પેટીમાંથી પાંચ-સાત બાંધણે બાંધેલો એક મોટો દાબડો ઉઘાડ્યો.

બીજલને એક પછી એક ઘરેણાં પહેરાવતાં લાડકોર હજી પણ ચાલુ ભ્રૂભંગે બોલતી હતી, ‘જુઓ કોનાં હેત વધે છે ને કોનાં મોસાળાં ચડિયાતાં થાય છે—મામાનાં કે મામીનાં?’

હર્ષ-શોકની ગંગાજમના
૪૨૯