‘અરે! આ દાગીના તો તમે બાલુ સારુ ઘડાવ્યા'તા હોંશે હોંશે—’ ઓતમચંદે ટકોર કરી.
‘હવે તો આ બીજલ જ મારો બાલુ—’ લાડકોર હજી વધારે ભ્રૂભંગ કરતી કરતી બોલતી હતી, જુઓ હવે કોણ વધારે હેતાળ નીકળ્યું — મામા કે મામી?’
‘ભઈ, તમારી તોલે હું તો ક્યાંથી આવું?—’
‘જુઓ હવે કોનાં ઘરેણાં વધ્યાં? તમારાં ઘડાવેલાં કે મારાં?’
‘ભાઈ, તમે તો લખમી માતાનાં અવતાર ગણાવ ને હું રહ્યો ગરીબ હિંગતોળ વેપારી—’
‘મારાથી આજ લગી સંધુંય છાનું રાખ્યું ને, તે હવે લેતા જાવ!...મીંઢા તે કાંઈ મીંઢા!'
‘અરે! આ શું?’ હીરબાઈએ આવીને, ઘરેણાંથી લદબદ બીજલને જોતાં જ પૂછ્યું, ‘આ શું? આ શું?’
બીજલ બોલ્યો: ‘મામાએ પહેરાવ્યાં!’
‘ને મામીએ નહીં?’ લાડકોરે વચ્ચે જ બીજલની ભૂલ સુધારી.
‘હા, મામીએ પહેરાવ્યાં!’
હીરબાઈ તો આ દૃશ્ય સાચું જ ન માની શક્યાં. પરંપરાથી માત્ર રૂપાનાં જ ઘરેણાં પહેરનાર આ ગરીબ કોમમાં સોનાનાં દર્શન જ દુર્લભ હતાં, ત્યાં દીકરાના ડિલ પર આટલું સૂંડલોએક સોનું જોઈને માતા ગળગળી થઈ ગઈ. બોલી રહી:
‘આટલું બધું તે હોય, ભાઈ?’
‘ગરીબ માણસે ગજાસંપત ૫૨માણે કર્યું છે,’ ઓતમચંદે કહ્યું, 'બાકી, તમારા ગણનું સાટું તો તમને આખેઆખાં સોને મઢીએ તોય વાળી શકાય એમ નથી.’
લાડકોરે સૂર પુરાવ્યો: ‘બેન, તમે મારા ધણીનું જતન ન કર્યું હોત, તો આજે મારા હાથમાં આ ચૂડલોય શેનો સાજો રહ્યો હોત!’
