૬
આખરે, રંગમાં ભંગ પડ્યો જ. ઓતમચંદે ઉદ્વેગ અનુભવ્યો.
લાડકોર, થઈ ગયેલી ભૂલના પશ્ચાત્તાપમાં ડૂબી ગઈ. એકમાત્ર મુનીમ મનમાં હરખાયો.
મકનજીનો આ હરખ એના મનમાં મર્યાદિત નહોતો રહ્યો. ‘હરિનિવાસ’માં હાજર રહેલા સહુ મહેમાનોને એણે સીધી યા આડકતરી રીતે દકુભાઈનાં રૂસણાંના સમાચાર કહી સંભળાવ્યા ત્યારે એના જીવને શાંતિ વળી.
ઓતમચંદે વાસ્તુવિધિ આટોપ્યો, પણ જરાય ઉત્સાહ વિના.
ઉત્સવને અંતે સંતોકબાએ કપૂ૨શેઠને એક ખૂણામાં બોલાવીને વાત કરી:
‘ઓતમચંદ શેઠનો નાનો ભાઈ તમને કેમ લાગ્યો ?’
‘તને કેમ લાગ્યો એ કહેની !’ કપૂરશેઠે સામો એ જ પ્રશ્ન કર્યો.
‘મારી તો નજરમાં વસી ગયો છે.’
‘મને પણ છોકરો તો પાણીવાળો લાગે છે. એની હુશિયારી અછતી નથી રહેતી.’
‘ને આપણી નાનકડી જસી મને કે’તી’તી કે ચંપાને પણ નરોત્તમ બહુ ગમી ગયો છે…’ સંતોકબાએ પાકટ ઉંમરે પણ આ ગમી જવાની વાત કરતાં જરા લજ્જા અનુભવી.
‘ચંપાને ગમ્યું તો ભગવાનને ગમ્યું એમ ગણવું,’ કપૂ૨શેઠે પુત્રીની પસંદગી ૫૨ ભગવાનને નામે પોતાની મહોર મારી દીધી.
‘તો ઓતમચંદ શેઠને કાને વાત નાખો.’
