“થોડી વારે એણે લગાર બ્રેન્ડી પીધી, ચહાનો પ્યાલો પીધો ને થોડાં બીસ્કીટો ખાધાં. ત્યાં તો અમે જઈ પહોંચ્યા.
“તૈયાર છે તું ?” અમારા અફસરે એને હાક દીધી.
“બેશક બેશક.” કહીને એણે હંમેશની ચોકસાઈથી દાઢી મૂછના વાળ ઓળ્યા.
“કાળા કિલ્લાની રાંગના એ ગમગીન ઓછાયા નીચે એને ત્રણસો કદમો ભરવાનાં હતાં. માટીના કોથળાની થપ્પીઓ જોડે સાંકળેલી એક ખુરસી ઉપર એને બેસાડવામાં આવ્યો."
“બેસતા પહેલાં એણે એકાએક અમારી, ત્રણે વળાવીઆઓની તરફ ફરી પોતાનો પંજો લંબાવ્યો. અમારી ત્રણેની જોડે એણે કસકસતું હસ્ત-મિલન કર્યું. પછી વણથોથરાયલી શુદ્ધ જબાનમાં એણે અમને કહ્યું : “સલામ છે દોસ્તો ! મેં પણ મારી ફરજ જ અદા કરી હતી. તમે પણ સુખેથી તમારી ફરજ બજાવો.”
“ને હવે હું આા ગોળીઓ છોડનારાઓની જોડે હાથ મિલાવી લઉં ?”
“તેઓની જોડે પણ એણે હાથ મિલાવ્યા."
“પછી તો મેં ખુરશીની સાથે એનાં કાંડાં બાંધી લીધાં. એની આાંખે ધોળો પટ્ટો કસકસાવ્યો. ને એનાં કોલર નેકટાઈ ઉતારીને એના ડાબા કલેજાની બાજુનું પહેરણ ખેંસવી નાંખ્યું.
આઠ રાઈફલોમાંથી છુટેલી ગોળીઓએ એ બાંઠીઆ આદમીને નજીવી એક ચમક ખવરાવી.
