જેલમાં એનો જે કાગળ મને મળેલો તે આ રહ્યો મારી પાસે.
“મારા વહાલા, મારે તો તમે અહીં આવો ત્યારે તમને અચાનક ચકિત કરવા હતા. પણ એટલી ધીરજ ન રહી શકી તેથી આ ખબર આપું છું. તમે પાછા આવશો ત્યારે તમારે માટે પાયજામા, જાકીટ, મોજાં, ખમીસ વગેરે જે કંઈ બની શકે તે લેવા માટે હું અત્યારે ઘરખર્ચામાં ખૂબ કરકસર કરી કરી પૈસા બચાવી રહેલ છું. બીજું જેટલું જેટલું તમારા સારૂ લેવાશે તેટલું લઈ રાખીશ. આખી ગોઠવણ મેં વિચારી રાખી છે.”
ભોળી બિચારી ! આખી ગોઠવણ એણે વિચારી રાખેલી, દેવે પણ પોતાની ગોઠવણ વિચારી રાખેલી ખરી ને !
મારી માને તેમ જ પત્નીને મેં કોર્ટમાં મુકદમા વખતે ન આવવા કહેલું. પરંતુ બપોરે કોર્ટ ઊઠી ત્યારે પાંજરામાંથી ઊતરતાં મેં પત્નીને દેખી. છેલ્લા પગથિયા પર હું થોભ્યો. અદાલતની અંદર દૂરથી અમારી દૃષ્ટોદૃષ્ટ મળી. એ હસી. મને તેણે હિંમત રાખવા ઈશારત કરી.
મેં પણ સામે મોં મલકાવ્યું, કારણ કે મને તે ખાત્રી હતી કે આ બધો સંતાપ હવે ખતમ થશે ને અમે પાછાં ભેળાં થશું.
જેલમાં હું હતે તો જ રિમાન્ડ-વોર્ડમાં મારો સ્નેહી... પણ હતો, કે જેના સસરાનું ખૂન કર્યાના આરોપ્મમાં એ હું અને એક ત્રીજો મિત્ર, ત્રણે સંડોવાયા હતા.