પૃષ્ઠ:Vevishal.pdf/૧૦૩

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે

17

તાલીમ શરૂ થાય છે


ફુઆની ઘણી રાહ જોયા પછી, એ આવે ત્યારે જમાડી લેવાનું પાડોશીને કહી, ખુશાલે સુખલાલને પોતાની સાથે પોતાના ઘરાક-લત્તાની પિછાન કરાવવા ઉપાડ્યો. નાનકડી હાટડી પર જઇ તાળું ખોલતાં પહેલાં ખુશાલે હાટડીના ઉંબરે હાથ લગાડી લગાડી ત્રણ વાર આંખોને અડકાડ્યો ને પછી તાળું ખોલતો ખોલતો એ કહેતો ગયોઃ "સારા પ્રતાપ આ હાટડીના. બાર મહિના સુધી એણે મને સંઘર્યો'તો. ઓરડી રાખવાનું ભાડું કયા ભાઈના ખીસામાં હતુ! ને ભાડું થયું તે દીય કયો ભાઈ ગૃહસ્થીના માળામાં વાંઢાને ઓરડી દેવાનો હતો ! આંહીં જ સૂતો ને આંહીં જ ખાતો.

'આંહીં સૂતો,' એ શબ્દો બોલાયા ત્યારે હાટડી ઊઘડી હતી ને ખુશાલ એક પાટીવાળા (વૈતરા)ના સૂંડલામાં વાસણો મૂકાવતો હતો. સુખલાલે જોયું કે આ હાટડીમાં પહોળાઈ એ લંબાઈએ પાંચ ફૂટનો આદમી સૂવાની સ્થિતિમાં પૂરો સમાય તેટલી જગ્યા નહોતી.

"આંહીં સૂતા?" એણે અજાયબ બનીને પૂછ્યું.

"ટૂંટિયાં વાળીને સૂઇ શકાતું. બે વાર ચોરી થઈ ગઈ. કોઈને ત્યાં સૂઈ જવું પોસાય? ટૂંટિયાં વાળ્યાં હોય એટલે સૂતાંના સૂતાં ને જાગતાના જાગતા! ટૂંટવાઈ જાયેં તો ચાર દોઢિયાં ચોપાટીના વેફરામાં ફગાવી નાખીએ, ભાઈ; ચંપી તો ચીજ છે ચીજ! એકલવાયા આદમીની મા કહેવાય ચંપી મુંબઇમાં તો."

"હવે ચોરી નથી થતી?"

"લે, જવાબ દે આને, ઓ તાત્યા!" કહેતે કહેતે ખુશાલે સુખલાલ સામે આંખનો મિચકારો માર્યો.

પાટીવાળાના મોં પર નાની છોકરીના જેવી શરમની છાયા પડી ગઇ. એણે પોતાની ભાષામાં જે ગોટો વાળ્યો તે પરથી સુખલાલ આટલો