ત્રાજવાં ઉપાડ્યાં.
"વઝન નંઈ મંગતા- વઝન ક્યા! અંદાજ બોલો - યે લો." કહીને દસ રૂપિયાની નોટ કાઢી.
"એટલાં બધાં એને જોતાં નહી હોય - જોયે તેટલાં જ વાસણ આપો -"સુખલાલ ડરતો ડરતો, ને ખુશાલભાઈની જડસુ હિંમતથી ગભરાતો ધીરે સ્વરે કહેતો રહ્યો.
તેના જવાબમાં જીભના તદ્દન ગોટા વાળીને આંકડો તૈયાર કરતે ખુશાલે આ શબ્દો ઉચ્ચાર્યાઃ "ડા'પણ વધાર્ય મા! વેપલો એમ ન થાય! આપણે ક્યાં ઠગાઇ કરીએ છીએ? એની ઉલટથી એ લ્યે છે. ને બક્ષિસ કરવી હોય તો તે પણ સુપાત્રે દાન છે."
આ શબ્દો બોલીને ખુશાલભાઈએ કૅશમેમો ફાડ્યો. નવ રૂપિયા ને બે આના થયા. " ચૌદ આના આપકો પીછે દેતા હું."
"નેઈ, કુછ જરૂર નેઈ; સ્માર્ટીકે લિયે, ઇધર ફેર આના. બહુત લોક હમારાવાલા હૈ. હમ સબકે ઘર ઘર લે જાયેગા તુમકો, સ્માર્ટી.""અમે સવારે જ આપની સલામે હોસ્પિટલે ગયા'તા." ખુશાલભાઈએ કહ્યું.
"દિમાગ અછા નેઈ થા," એટલો જવાબ દઈને એણે જલતી દીપિકા તરફ ને તે પછી સુખલાલ તરફ નજર પાથરી. ને એને આગલા દિનની વાત યાદ આવીઃ "અરે સ્માર્ટી! દૂપેર કો તુમ ચલ ગયા, પિછે વો આઈથી - વો તુમારી કૌન થી - કઝિન થી? કિ સેઠાની થી? ઉસકે સાથમેં એક બડી લેડી ભી થી, મેરા તો દિમાગ ચાટ ગઈ. પૂછ પૂછ કર બેજાર કર દિયા, કિ પેશન્ટ કહાં ગયા? દેશમેં ગયા? કિસકે ઘર ગયા? ઉસકા સરનામા નેઈ રખ ગયા? ઔર વો બડી લેડી - મોસ્ટ બ્યૂટીફૂલ મધર - કિતની ખૂબસૂરત મા થી! - બસ નિકાલને લગી પૈસા! હમકો દેને લગી. કાયકો? માલૂમ? બોલે કિ , નરસ સાહેબ, ઇન્સે સુ-ખ-લા-લ કુ સા -રા કર દિયા, હ-ર-ખ-મેં ખ-ર-ચ-જો હો-હો-હો-હો-હો-".
