રહી થાળી ધોઈને પીવાની બાધા. ઠાંસવું પડ્યું. ઓ...હિ...યાં!"
"ઠીક, ઈ કામ સોળ વાલ ને એક રતી કર્યું.! વીવા સમજી લીધા લાગે છે. મને તો એમ હતું કે વેવાઈ આડોડાઇ કરશે. ફતે કર્યું, ફુઆ! હાલો તયેં, લ્યો હું ગાડી કરીને આ આવ્યો."
ખુશાલ પાણીના રેલા પેઠે નીચે ઊતરી ગયો. તે પછી પિતાએ એકલા રહેલા પુત્રને પાસે બેસાડ્યો ને કહ્યું: "ચાલ દેશમા."
"નથી આવવું. ધંધે ચડી ગયો છું."
"ધંધામાં ધ્યાન નહીં રીયે, દીકરા, ને હું ઠીક કહું છું, હાલ્ય, દેશમાં ધંધો કરજે."
"પણ શા માટે ધ્યાન નહીં રીયે ધંધામાં?"
"સાંભળ, કઠણ છાતી રાખીને સાંભળ. હું તારો દુશ્મન નથી.તારો બાપ છું. તારું ભલું ચાહું છું. એટલે જ મારે આજે ફારગતી કરી આપવી અડી છે."
"કોને? શેની?"
"શેઠના કુટુંબને, તારા વેશવાળની!"
સુખલાલ સુનમુન થયો. પિતાએ વધુ સ્ફોટ કર્યોઃ
"મેં શાંતિથી નિકાલ કર્યો છે, કેમ કે એની તો ભવાડો કરવાની તૈયારી હતી.તુંને કોઈ દાક્તર પાસે તપાસાવેલો ખરો?"
"ના!" સુખલાલ આભો બન્યો.
"તયેં એણે છેવટ સુધીની બનાવટ કરી મૂકી'તી! તને પુરુષાતન વગરનો ઠરાવનારું દાક્તરી સર્ટિફિકેટ એની પાસે છે. મને બતાવીને કહ્યું કે કાં રાજીખુશીથી ફારગતી કરો, નીકર આ બંદુક હું ન્યાતમાં લઇ જઇને ન્યાતમાં જ ઇને ભડાકો કરીશ. દીકરા! તારા આખા જીવતર માથે છીણી બેસતી'તી એટલે મારે કાંડાં કાપી દેવાં પડ્યાં. મારે એ ઘરનો ઓછાયો લેવાય ઊભા નો'તું રહેવું, તેને બદલે જમવા રોકાવું પડ્યું. મેં ધાનના કોળિયા નહીં પણ ઝેરના અંગારા પેટમાં ઉતાર્યા."
"આંહીં સુધી બોલતે બોલતે પિતા થોડી વાર થંભ્યા. પુત્ર પણ હોઠને
