નથી ગમતું?"
"મને તો શી ખબર ? પણ પહેલી જ વાર ગયેલી ત્યારે કાંઈક બોલાચાલી થઈ લાગે છે. મારે-કૂટે તો શું બચાડા જીવ !"
"બોલાચાલી પણ કરી આવી ? બસ, બે-ચાર દિવસનીય ધીરજ ન રહી? ભાગ્યમાં ભમરો હોય ત્યાં બીજું શું થાય ? એ છોકરીના ભાગ્યમાં વિજયચંદ્ર જેવો જુવાન ક્યાંથી સમાય ? મારી આટાઆટલી મહેનત પાણીમાં જવા બેઠી છે ! મેં કેટકેટલી કન્યાઓનાં માગાં ભૂંસાડ્યાં, ન કરવાનાં કામો કર્યા, ન રમવાની ખટપટો રમ્યો, કે કોઈ વાતે આપણો રંગ રહી જાય ! પણ છોકરીના કપાળમાં - "
"કાંઈ ન બોલાય. છોકરીના કપાળમાં તો કંકુનો ચાંદલો જ વાંછીએ. સૂઝે એમ તોય આપણું પેટ છે."
"આપણું પે...ટ ! હા!" પતિના મોંમાંથી નિઃશ્વાસ પડી ગયો: "આપણે પેટ તો પા'ણોય નથી એટાલે જ મનની તાણાવાણ પીડે છે ના!"
સુશીલાનાં ભાભુએ આ શબ્દ-સોટો પોતાના કાળજા પર અતિ આકરો અનુભવ્યો. પોતાના જીવનનીએ શૂન્યતા, નિષ્ફળતા, નપાવટ દશા નાલાયકી, જીવન જીવવાનો જ અનાધિકાર, એ ક્ષણે એના અંતરમાં સામટાં ભોંકાયા. એવડી બધી વેદનાને એણે - વધુ નહીં - માત્ર એક વાર પાછળ નજર નાખીને જ ભોગવી લીધી.
છૂપી છૂપી પ્રભુ-પ્રાર્થના એક હૈયાના ગુપ્ત નિશ્વાસની વરાળ વાટે આકાશે ચડી: "હે નાથ, ધણીની પોતાની હઠીલાઈ ન હોત તો હું એમને ફરી પરણાવ્યા વિના રહેત કદી? મારા પેટમાં પાપ હતું જરાકે, હેં પ્રભુ?"
"પણ એવડી બધી શી બોલચાલી કરી આવી - મને ખબર પડે કે નહીં?" શેઠે કંટાળી પૂછ્યું - "આજ સુધી તો મોંમાં જીભ નહોતી છોકરીને; બીજે ક્યાંય નહીં ને ત્યાં જ જઈને કાં ભખભખી આવી છે?"
સુશીલાનાં ભાભુ નિરુત્તર રહ્યાં.
"મોંમાંથી તમે તો કાંક ફાટો!"
