પૃષ્ઠ:Vevishal.pdf/૧૨૯

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે

"શું કહું...?" ભાભુના મોં પર જે હાસ્ય પથરાયું તેમાં વેદનાની રંગોળી હતી.

"મીંઢી ! મીંઢી ! કાંઈ બાયડી મળી છે, બાપ ! મનમાં જ ઝેર ભરી કાં રાખો?"

"પણ શું બોલું? મને જ બરોબર સમજ્યામાં નથી આવતું ને ! પૂછ્યું હશે : છોકરાં થાય ઈ ગમે ? અટકાવ શીદ પાળો છો ? પુરુષ માથે વહેમ તો નહીં આવ્યા કરે ને ? પરણ્યા પછી તમારે તમારાં ભાભુએ પડાવેલા જૂના સંસ્કાર છોડી દેવા પડશે; પછી તો તમારે મારા કહ્યામાં રે'વું પડશે; વિજયચંદ્ર તો મારા માજણ્યા ભાઈ જેવા છે; તમને છોડવાં પડે તો છોડે, પણ અમારો સંબંધ નહીં છોડે; ને તમે વારે વારે હરકિસનદાસ ઇસ્પિતાલમાં નર્સ પાસે કેમ આંટા મારો છો ? ને તમારા શરીરમાં કાંઈ રોગ બોગ તો નથી ને? ને તમારું શરીર એક વાર લેડી દાક્તરને દેખાડવું જોશે - ને..."

"ને શું?"

"ને એમ કે, પછી તો ત્યાં વિજયચંદ્ર આવ્યા હશે, એમની હાજરીમાં જ એ બાઈએ પૂછ્યું હશે કે, તમારા બાપા તમને પહેરામણી કેટલી કરશે? વિજેચંદ્રને વિલાયત ભણવા જવાનો ખરચ આપશે કે નહીં ? અમને તો ધણીય કન્યાઓ મળે તેમ છે ! આ તો તમારા બાપુજી કરગરી કરગરીને અમને રોકી રહેલ છે. એ છેલ્લી વાત સુશીલાને જરા વધુ પડતી વસમી લાગી હશે, એટલે કાંઈક બોલી પડી હશે !"

"શું બોલી પડી?"

"બોલી હશે કે, મારા બાપુજી કરગર્યા હોય તો એમને ખબર, હું કોઈને કરગરવા નથી આવી. મને આંહીં એટલા માટે મોકલી છે તે પણ મને ખબર નહોતી. હું તો તમારી પાસે ભણવા-કરવાનું છે સમજીને આવી હતી. એટલે બાઈએ કહ્યું હશે કે તમારે અભિમાની ન રહેવું જોવે. ભણેલા ભાયડા રેઢા નથી પડ્યા."

"પછી?"