"પછી શું ? સુશીલા ચા પીધા વગર ઊઠીને ચાલવા માંડી હશે, એટલે વિજેચંદ્રે 'મારા સોગંદ ! મારા સોગંદ' કરતા આડા ફર્યા હશે. તે સુશીલાનો ધક્કો લાગતાં એના હાથમાંથી ચાનો પ્યાલો પડી ગયો હશે. એનાં કપડાં બગડ્યાં હશે એટલે એનાથી કહી બેસાયું હશે કે, આ ધોઈ દેવા તમારે જ આવવું પડશે. સુશીલાએ જરા આકરું સંભળાવ્યું હશે."
"શું આકરું?"
"કે ધોઇ દેશે તમારી આ બે'ન કે જે હોય એ."
"ઠીક ત્યારે તો ભમરો ભૂંસીને આવી ! અને કોની પાસે, કઈ નર્સ પાસે જતાં શીખી છે છોકરી?"
"ઈ તો અમથી હું હારે હતી ને એક વાર ગયાં'તાં અમે."
"ક્યાં?"
"હરકિશનદાસ ઇસ્પિતાલમાં - સુખલાલ હતા ને ત્યાં."
"એનું નામ શીદને લેવું પડે છે?"
"ઈ બચાડા જીવ..."
"હવે બેસ બેસ, બચાડા જીવવાળી ! મોટી દયા ખાનારી જોઇ નો'તી તે ! ખબરદાર, કહી રાખું છું કે એ છોકરાનો ટાંટિયો મારા ઘરની દિશામાં નહીં, ને એનું નામ મારા ધરના કોઈની જીભે નહીં - નીકર જીભ ખેંચી કાઢીશ."
"પણ એણે આપણું શું બગાડ્યું છે ?એ એને ઘેરે, આપણે આપણે ઘેરે."
"બેસ બેસ, ઘેલસાગરી ! છોકરીને ફસાવવા હજુય એણે ઇસ્પિતાલની નરસુંને સાધી છે ઈ હું નથી સમજતો ? હું શું ગધેડો છું ? ત્રણ ટકાનો શૉફર પણ તારા જેવો આંધળો નથી."
"પણ સુશીલાને જે વાત ગમતી નથી એ આપણે કાં કરવી ? ને જે એને ગમતું હોય તેમાં આપણે વાંધો શો ?" પત્નીએ પહેલી જ વાર સ્પષ્ટ ભાષા વાપરી.
"ચૂપ રહે છે કે નહીં?" બોલતે બોલતે મોટા શેઠ પોતાના પગમાં