ભગવાન પ્રત્યેની ભાભુની ગુપ્ત પ્રાર્થના ભગવાને સાંભળી નહીં. સમયની પલેપલ જાણે પગમાં સીસું પૂરીને ચાલતી હતી. સુખલાલની સામે નજર મેળવવા ખુશાલભાઈ પ્રયત્ન કરતો હતો, પણ સુખલાલનું ધ્યાન બીજે હતું. એ તાકી રહ્યો હતો એક ત્રીજા માનવીની ક્રિયા તરફ.
એ ત્રીજું માનવી તે સુશીલાની બા હતી. પરસાળમાં બે ત્રણ વાર આવીને 'આવો' એટલું પણ બોલ્યા વગર એ અંદર ચાલી ગઈ. અંદરના ખંડમાં એની ને સુશીલાની વચ્ચે કશીક ગરમાગરમી ચાલતી લાગી. માતાની પુત્રી પ્રત્યેના એ બોલ સંભળાતા હતા : "ત્યાં શીદ તરડમાંથી જોયા કરછ ? જા ને જઈને સામી બેસ ને? તારો કોણ થાય છે? તારા એવા કયા ઉમળકા ઢોળાઈ જાય છે ! તારો ડોસો જાગતો હશે ને જાણશે તો ચિરડિયાં કરી નાખશે, ખબર છે? તારી ડોશીની દશા તો હજી ઘડી પે'લાં કેવી કરી તે ભૂલી ગઈ ? જાગશે તો સૌને ખબર પાડી દેશે. પોલીસને જ ભળાવી દેવો જોવે - પોલીસને ! તે વગર કેડો નહીં છોડે."
સ્ત્રીઓમાં કુદરતે જ મૂકેલી એ કળા - કહેવું એકને ને સંભળાવવું કોઈક બીજાને એ કળા - સુખલાલના કાનમાં રામઢોલ બજાવી રહી હતી. એનું અંતર, યુદ્ધના તરઘાયા ઢોલ જેવું વધુ ને વધુ તપતું હતું . એની આંતરડી શેકાતી હતી. એની ચામડી જીવતે ઉતરડાતી હતી. આંહીથી આ શબ્દો સંઘરીને પાછા ચાલ્યા જવાની સબૂરી એના અંતરમાં ટીપે ટીપે નિચોવાતી હતી.
દેરાણીના આ શબ્દો ડુબાવી રાખવા માટે મથતી જેઠાણી તે ક્ષણે ઓછાબોલી મટી જઈને ઉપરાઉપરી પ્રશ્નો પૂછવા લાગી હતી કે," તમારા બાપાનો કાગળ છે કે? તમારાં બાને કેમ છે ? આંહીં ખાવા-કરવાની શી ગોઠવણ રાખી છે? આંહીં તો, બાપુ, પાણી લાગતાં વાર નથી લાગતી."
એ પ્રશ્નોના જવાબ આપવાનું ખુશાલને એકલાને જ ભાગે રહ્યું. સુખલાલની તમામ ચેતના એના કાનમાં જ કેન્દ્રિત થઈ ગઈ. એણે સુશીલાની માનો અકેક ઉચ્ચાર અગ્નિ તિખારાની પેઠે વાણી કાઢ્યો,
