ભાભુએ હાથ જોડી રાખી કહ્યું : "મારી વાત સાંભળશો?-"
"નીચે જાછ કે નહીં?" ચંપક શેઠે ત્રાડ મારી.
"આજ પહેલી જ વાર એમની આજ્ઞા ઉથાપવા આવી છું હોં-પહેલી જ વાર." ભાભુએ મહાજનના આગેવાનોને જ સંબોધ્યે રાખ્યું. "પહેલી અને છેલ્લી વાર હું કહેવા આવી છું એટલું જ કે, ફારગતી મારા દીપા મામાએ આપી હશે, સુશીલાએ કે એના બાપે નથી આપી. સુખલાલમાં એકેય એબ છે જ નહીં. સુશીલા મુંબઈની સુધરેલી નથી, રૂપાવટીના ઘર કરતાં કે વર કરતાં કોઈ વધુ ઊંચ વર-ઘરને લાયક અમારી સુશીલા નથી, વધુ લાયક દેશો તો જ બે જણના ભવ બગડશે. ને સુશીલાને તો મરતી સાસુને મોંએ પાણી મૂક્યું છે, છોકરાંને પોતાની પાંખમાં લીધાં છે, મારા દીપા મામાની છાયા સ્વીકારી છે. આ લગ્ન તો ક્યારનાં થઈ ગયાં હોત - પણ અમારે ચોરીનું કામ નહોતું કરવું, અને અમારે મૂવેલ સ્ત્રીની અદબ પાળવાની છે, માટે સૌ આવ્યાં છો તો ગળ્યાં મોઢાં કરીને સુશીલા-સુખલાલને આશીર્વાદ આપો. શેઠિયાઓ! બ્રહ્માંડ ફરશે ને, તોયે આમાં મીનમેખ નહીં થાય, ધોડનારા ભલે ધોડી લ્યે" એટલું કહીને એ ઓરડામાં લપાઈ ગયાં.
"સુશીલાને બોલાવો." ચંપક શેઠે આજ્ઞા કરી.
સુશીલા ઉપર આવીને પોતાના સસરાનો મલાજો રહે તેવી રીતે એક બાજુએ ઊભી રહી.
"આ બધી કોની શિખામણ છે?" ચંપક શેઠે ત્રાડ દીધી. સુશીલાએ જવાબ ન વાળ્યો.
"શો વિચાર છે બોલ, નીકર એક ઘડીમાં સૌના હાથમાં રામપાતર પકડાવી દઊં છું!"
"હેં-હેં-" દીપા શેઠના એ બે જ હેં હેંકારામાં ગજબ કટાક્ષનો વજ્રપાત હતો. એ હાસ્યમાં સુશીલાએ સસરાના નિશ્ચયની બખ્તરસાંકળીનો ફરી ઝણઝણાટ સુણ્યો; ને એણે મોટા બાપુજી સામે જોયા વગર જ મહાજનને કહ્યું:
