એ તો આજે ત્રણ વર્ષની જૂની વાત બની હતી. દેરદેરાણી વીશ વર્ષની દીકરીનાં માવતર હતાં, તો પણ ભાભુની દ્રષ્ટિમાં તો 'બચ્ચાડા જીવ' બનીને જ તેઓ રક્ષા પામ્યાં હતાં.
10
જુવાન પુત્રીની આફતમાંથી
એ આખો દિવસ 'વેવાઈ' જમવા કે ચા પીવા ન આવ્યા. રાત્રીએ ચાદર, દાતણ વગેરે ચીજો આપીને પાછા વળેલા શૉફરને સવારે સુશીલાએ ભાભુની સમક્ષ ઉપર બોલાવ્યો હતો. સુશીલાએ જાણે કે ભાભુની વતી જ પ્રશ્ન કર્યો : "કાંઈ બોલ્યા હતા મહેમાન?"
શૉફર અહમદે મરક મરક કરતે કહ્યું : "દૂસરા કૂછ નહીં, બસ ઇતના જ : અરે દીકરી ! વાહ રે, મારી દીકરી ! એસા કહ કર ક્યા ખુશ હોતા થા કિ બહુત રંજ કરતા થા કુછ માલૂમ નહીં પડા."
"તબિયત કેમ હતી?"
'ઠીક. વો સુખલાલ બાબુ સોતે થે, ઔર એક નર્સ વહાં ખડી થી. વો મહેમાન કો બિછાના બિછા દેતી થી, ઔર 'ફાધર ! ફાધર ! બાપા ! બાપા ! યું કરો, ઐસા કરો, બચ્ચા કો અફસોસ હોવે ઐસા કોઈ હાલ મત સુનાઓ' - ઐસી ઐસી બાતોં અલગ લે જાકર કહતી થી. ઔર મહેમાન બાબુ તો નર્સકા કહેના, બસ, હાથ જોડ કર સુન રહે થે. - બેચારેકો બોલને આતા નહીં, તૂટીફૂટી બાત બોલતે થે કિ, મડમ સા'બ, બાપુ, પ્રેભુ તેરા ભલા કરેગા, તેંને મેરા લડકાકો બચા લિયા વગેરે."
"રાતે નર્સો બદલાતી નહીં હોય?" સુશીલાથી એકાએક બોલાઈ ગયું.
