સાંભળી જશે.’ સુલેખાએ આંખો નચાવી. સામે પથરાયેલી વનરાજિ છે પણ એવું જ નાચી રહી હતી.
રિખવ ભોળા ભાવે સુલેખાની નજદીક ગયો : ‘કહે કોણ છે એ ભાગ્યશાળી વ્યક્તિ ?… સકલંક મ…’
સુલેખાના મનમાં ફરી પેલાં ભોગાસનો જોઈને યાદ આવેલ શ્લોકની સ્મૃતિ તાજી થઈ : કાન્તિલાવણ્ય લેખામાધુર્ય સુન્દરમ્… વિદગ્ધ વેશાભરણમ્… બોલી : ‘આ પોતે જ એ મયંક !’ અને રિખવના ઊજળા દૂધ જેવા વાંસા પરના નીલવર્ણા લાખા ઉપર આંગળી મૂકતાં કહ્યું : ‘અને આ એ મયંકનું કલંક !’
આંગળી વડે રિખવના સુકુમાર શરીરનો સ્પર્શ થતાં સુલેખાને નખશિખ એક ઝણઝણાટી વ્યાપી ગઈ અને ક્યારનો દાબી રાખેલ ઊર્મિનો ઉછાળો બેકાબૂ બનતાં એ બાવરી બનીને ઉમળકાભેર રિખવની કોટે વળગી પડી.
રિખવ કશું બોલવા માગે તો પણ બોલી શકે તેમ નહોતો, કારણ કે એના ઓઠ ઉપર તો સુલેખાના અમી વરસાવતા ઓઠ ચસચસતા ભીડાયા હતા.
આમને જોઈને અદેખા બનેલા દૂરદૂરના કેસૂડાંના ડોડવા પણ ગેલ કરવા લાગ્યા હતા.
*
