ક્યાં સુધી રાખશે ? એની આટલી ભડક શી ?’
સુલેખાના અવાજમાં દૃઢતા વધતી જતી હતી : ‘આ તારી રસિકતા નથી પણ કોક વકરેલી વાસનાઓની વિકૃતિ છે.’
સાંભળીને રિખવના રૂંવેરૂંવા ઊભા થઈ ગયાં. સુલેખાનાં આ વાક્યો નાને મોંએ મોટી વાત થતી હોય એવાં લાગ્યાં. રિખવને ઘણુંઘણું બોલવાનું મન થયું, પોતાને અપમાનકારક એવાં આ વેણનો ઉત્તર આપવાની ઈચ્છા થઈ, છાતીમાં ફૂંફાડા મારતા રોષમાંથી થોડો બહાર ઠલવવાની પણ જરૂરત જણાઈ, પણ એ રોષ વ્યક્ત કરવાનું કામ એની જીભ કરી શકત એથીય વધારે સફળ રીતે એની આંખ કરી રહી હતી. રિખવની અણિયાળી આંખોમાંથી જાણે કે સુલેખા ઉપર ધગધગતા અંગારા વરસતા હતા. એના મોંના ઉપલા–નીચલા જડબાંઓએ એકબીજા ઉપર ત્રાંસી ભીંસટ ભીડી હતી. ફૂલીને ભૂંગળા જેવા બનેલા નાકના ફોરણામાંથી ઊનો ઊનો શ્વાસ બહાર ધસી રહ્યો હતો. અને આવી નાલેશીભરી વાતો કરનાર વ્યક્તિને એક પાટુ મારીને ભોંય ભેગી કરી દેવા માટે એનો પગ ચચળતો હતો.
૫ણ દરમિયાનમાં, રિખવની અજાયબી વચ્ચે તેના હાથમાંની પ્યાલી સુલેખાએ પોતાના હાથમાં લઈ લીધી હતી, તેથી રિખવનો પાટુ મારવા માટે ચચળતો પગ જરા વાર કાબૂમાં રહી શક્યો હતો. સુલેખાએ કૃપાદૃષ્ટિ કરી અને પોતાના ઉચ્છ્વાસ વડે પ્યાલીમાંના મદ્યને વિકમ્પિત કરશે કે શું, એવી એક સુભગ આશા રિખવ સેવી રહ્યો. પણ ત્યાં તો સુલેખાએ જ ધડાકો કરી દીધો. હાથમાંની પ્યાલીને બળપૂર્વક સામેની ભીંત પર ફેંકતાં બોલી :
‘કોઈની વકરેલી વાસનાઓનો તું વારસ બન્યો છે. તારી આ વિકૃતિઓ વારસાગત છે.’
પત્યું. ધૂંધવાતા ઓબારના સંભારમા વીંઝણો વાઈ ગયો. પાટું મારવા માટે ચચળતા રિખવના પગને પ્રયત્નપૂર્વક પકડી
