જીરવાતો નહોતો.
‘હા રે હા, તું જોજે તો ખરી આ અમરતના સપાટા ! તને આ ઘરની શેઠાણી બનાવીને સંધાયને પાંસરા દોર કરી દઈશ. પણ પછી આ નણંદને જશ સાટે જોડાં તો નહિ જડે ને ?’ અમરતે અગાઉથી ખાતરી માગી.
‘એવું તે બને બહેન ? તમે જ મને નવો અવતાર આપો છો. તમ થકી તો હું ઉજળી છું. તમારા ઉપકાર તો ભવોભવ સાંભરશે. હું તમારી જનમભર ઓશિયાળી રહીશ.’
‘તો ઠીક ! તારી મોટી બહેન જેવી ન–ગુણી ને નૂઘરી થઈશ મા. માનવંતીનું તો મેં વાંઝિયામેણું ખોટું ઠરાવ્યું. દીકરાની આશા નહોતી. ત્યાં મેં રિખવ જેવો દીકરો અપાવ્યો. પણ એ તો બધાય ઉપકાર ભૂલી ગઈ…’
‘પણ એમ કરતાં એ શું સુખી થઈ ?’ નંદને કહ્યું : ‘અહીંનાં કર્યાં અહી જ ભોગવવાનાં છે’
‘તને ભગવાને એટલી સદ્બુદ્ધિ આપી છે, તો તું સુખી થઈશ’ અમરતે આશીર્વાદ આપ્યા.
‘તો બહેન, ત્રીજો મહિનો જાય છે. એમ વાત તો બહાર પાડું; પણ પછી મારે કરવું શું ? ફજેતો થાય તો... તો…’
ઓ...હો...હો ! ડાહ્યલી કાંઈ ડાહ્યલી ! તારે તો અટાણથી જ બધી પંચાત માંડવી છે ! એ બધી ચિંતા ને ગોઠવણ કરનારી તો અમરત બેઠી છે બાર વરસની ! હું કહેતી જાઉં એમ કરતી રહીશ તો બેડો પાર છે.’
તે રાતે નંદને મીઠો અજંપો અનુભવ્યો. વખતોવખત એના કાનમાં ‘બેડો પાર !’ ‘બેડો પાર !’ના ભણકારા વાગતા હતા.
*