‘હું ક્યાં નથી જાણતી ?’ નંદને કબૂલ કર્યું.
‘તો ઠીક. હું તો સીધી ને સટ વાત કરવાવાળી છું. બોલ; ચંપલીનાં લગન કઈ તિથિનાં લખાવી દઈશ ?’
પોતાની ભાવિ પુત્રવધૂ ચંપાને સંબોધવા માટેનો શબ્દ અમરતે અત્યારથી જ યોજી રાખ્યો હતો. બન્ને નાનીમોટી ભોજાઈઓ માટે ‘માનુડી’ ને ‘નંદુડી’ સંબોધનો વાપરનાર અને સુલેખાને માટે પણ ગેરહાજરીમાં ‘સુલેખડી’ બોલનાર અમરત દલુની વહુ માટે ‘ચંપલી’ કરતાં વધારે આદરભર્યો શબ્દ ન જ વાપરી શકે.
‘ચંપલી તો મારી મુઠ્ઠીમાં જ છે.’ નંદને પણ નાની બહેન માટે અમરતે યોજેલું સંબોધન વાપરી બતાવીને કહ્યું : ‘કમુરતાં ઊતરે એટલે કરીએ કંકુના.’
‘તો ઠીક.’ અમરતે અમલદારી અદાથી સંતોષ વ્યક્ત કર્યો.
‘એ તો મારે પોતે જ ત્યાં જઈને પ્રસંગ ઉકેલવાનો છે ને ?’ નંદને કહ્યું : ‘માનવંતીબહેન તો રૂસણાં લઈને બેઠાં છે. કહે છે કે દલુને શું જોઈને ચંપા દઈ દીધી ? મોટી બહેન તો લગનમાંય નથી આવવાનાં,’
‘એ વાંઝણી તો કોઈનું સારું વાંચતી જ નથી.’ દલુની નાલેશી થતી સાંભળીને અમરતે ચિડાઈ ઊઠતાં કહ્યું : ‘પોતાનો ભવ બગડ્યો એટલે સહુના ભવ બગાડવા બેઠી છે.’
‘ખોદશે એ પડશે’ નંદને મોટી બહેનને શાપ આપ્યો. અને પછી નણંદના મોં ઉપર હજીય દેખાતી ચીડનાં ચિહ્નો દૂર કરવા કહ્યું :
‘ચંપલીના એવા ભાગ્ય ક્યાંથી કે દલુભાઈ જેવા વર જડે ! ને તમ જેવાં જોરૂકાં સાસુ ! આ ભોજાઈ ઉપર પણ દીકરી જેટલું વહાલ રાખો છો, તે સગા દીકરાની વહુ ઉપર તો અછોઅછો વાનાં જ કરશોને ! મારે પોતાને જ ચંપલીના લગન ઉકેલવા જાવું પડશે.’
‘ને લગન પછી ત્યાં જ રહેજે.’ અમરતે હુકમ સંભળાવ્યો.
