બપોર ટાણું હતું.
આભાશા ઓશરીમાં હિંડોળે હીંચકતા હતા. બન્ને બાજુના મખુદાઓ ઉપરની અસલ કીનખાબી કોર ઉપર આભલાં ચમકી રહ્યાં હતાં. ઓશરીની બન્ને બાજુના ઓરડાઓની વચ્ચેના ભાગમાં ઊંચી ગાદી–તકિયાની બેઠક હતી એની ઉપર ચતરભજ બેઠો હતો. જ્યારે જ્યારે નામાંઠામાંનું કામ વધારે ચડી જાય અથવા કોઈ ખાનગી હિસાબકિતાબ લખવાના હોય કે કોઈ નાજુક સ્થિતિમાં આવી ગયેલ ‘કળ’ના કડદા, કબૂલાતો કે કબાલા કરવાના હોય ત્યારે પેઢી જેવી જાહેર જગ્યાને બદલે આ એકાંત ઓશરી પસંદ કરવામાં આવતી. હમણાં હમણાં આભાશા પેઢી ઉપર બહુ વધારે સમય હાજરી આપી શકતા નહિ તેથી તેઓ ચતરભજને જ અહીં બોલાવીને હૂંડીઓની રોજિંદી અવરજવર, જુદા જુદા કળનાં પાકતાં કાંધા, એમાં ચડત વ્યાજની વસૂલાતો વગેરેનોને અહેવાલ જાણી લેતા.
ડેલી બહારથી કોઈનો ખોંખારો સંભળાયો. એ ખોંખારાનો જવાંમર્દી રણકો આ કુટુંબમાં આજ વર્ષોથી પરિચિત હતો. સૌના કાન એ ખોંખારા ઉપરથી એના ખોંખારનારને પારખી કાઢવા ટેવાયેલા હતા. ફરી એક વખત – અને ડેલીની વધારે નજીક – એ ખોંખારો સંભળાયો અને આભાશા બોલી ઊઠ્યા :
‘લાખિયાર આવ્યો !’
