ચોપડાઈ રહ્યા પછી પણ લાખિયારનો ગણગણાટ તો ચાલુ જ હતો.
'એલા તને બોલવાનું કાંઈ ભાન બળ્યું છે કે નંઈ?' ચતરભજે ફરી લાખિયારને ધમકાવ્યો 'કાપવું કાપવું બોલ્યા કર છ તી અમને કેટલું પાપ લાગે એની કાંઈ ખબર પડે છ? કે પછી સંધી ભાઈ કીધા એટલે હાંઉં થઈ રિયું ? હાલતાં ને ચાલતાં કાપવા સિવાય બીજી વાત જ નંઈ ! આંયા તને કોણે કાપી નાખ્યો છ તી આમ લવરી કર્યા કરે છ?'
'મારાં એકલાંનાં જ નંઈ પણ મારા વારસદારનાંય આમાં કાંડાં કપાઈ ગયાં.' આભાશાએ ધરેલ કાગળ ઉપર પોતાનો અંગૂઠો ચાંપતી વખતે પણ લાખિયાર મૂંગો તો નહોતો જ.
'તું તો ભાર્યેવળ ખાવાવાળા નીકળ્યો ભાઈ !' ચતરભજે કાર્યસિદ્ધિ થઈ ચૂક્યા પછી લાખિયારને 'લાડ' લડાવવા માંડ્યા. અંગૂઠાની છાપ કરવામાં કિયો બાવળિયો ફાટી પડવાનો છે તી કાંડાં ને હાથ લગણ પોગી ગ્યો ? તમે સંધીની જાત્ય ડિલમાં જ જોરૂકી, બાકી છાતીના તો સાવ પોચા, તારા કરતાં તો અમે પાપડ ખાનારા સારા કે પ્રથવીનો પ્રલે થઈ જાય તોય મનનું ધારણ ન ખોઈએ. તને તો ગીરોખત કરવામાંય હૈયાપીટ ઊપડી છે...'
'પણ ભાઈશાબ, આપણી આ દેહોદ જેવડી કાયામાં નાક તો સાવ કેવડું નાનું છે ! પણ ઈ જાય પછી વાંહે શું વધે ઈ તમે જ કિયો.'
'આ તો માળો ચપચપિયો ભાર્યે ! તને કીધું નંઈ કે તારું નાક આમાં કોઈ નથી કાપી લેવાનું ! આ તો અમથું લખત કરવા ખાતર કર્યું છે. તારા કુબામાંથી અમને ક્યાં સોનામોરના ચરુ જડવાના છે ?' ચતરભજ લાખિયારના જખમ ઉપર પાટાપિંડી કર્યે જાતો હતો.
છેવટ લાખિયાર વીલે મોંએ ઊભો થયો અને જીવનનું સર્વસ્વ :
