આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.
એક દિન મચી ગઈ તકરાર
'પ્રથમ હું, પ્રથમ હું જ મરનાર.'
કતલનો દિવસ સાતમો થયો,
બાકીમાં એક બંદો રહ્યો.
દિલ્હીપત અજબ તમાશો રચે,
નીરખવા મુગલ-મેદની મચે;
લાડકો વીર બંદાનો બાળ
ચાર વર્ષનો સૌમ્ય સુકુમાર
કાજીએ પિતૃખોળલે દીધ;
મશ્કરી-બોલ લ્હેરસું કીધઃ
'ઊઠો ઊઠો ઓ ધર્મપુરુષ ! ઓ મૃત્યુજિત અણવર :
કરો કતલ નિજ હાથ પુત્રની : નિરખી થશું નિહાલ.'
એક દિન દિલ્હી તણે દરબાર
તમાશો રચે મુગલ સરદાર.
શીખવર વદ્યો ન એક વચન,
માત્ર મલકિયાં તેજભર નયન,
ખેંચી નિજ પાસ રુદે ચાંપિયો,
બાળને શિરે હાથ રાખિયો,
પલકભર ચૂખ્યું પુત્રનું ભાલ
સુંવાળું સુંદર લાલ ગુલાલ :
કમરથી પછી ખેંચિયો ધીરે
જમૈયોઃ ઝળહળ જ્યોતિ ઝરે.
લળી પુત્રને વદન, કાન મહીં વઘો આખરી વાત:
‘જય જય ગુરુનો જપો, બેટડા ! ભય નવ કરજે તાત !'
૧૦૦
