આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.
એક દિન બાપ છુરી લઈ કરે
પુત્રને હૃદય અભય-રસ ભરે.
પુત્રનું મુખ – ગુલાબ ફૂલકળી –
અભયને કિરણ ઊઠ્યું ઝળહળી.
બાપને નીરખી બાળુડો ગાય
– સભાસ્થળ સાંભળી થરથર થાય –
'પિતાજી ! ભય નહિ : જય ગુરુજીનો,
‘પિતા ! વિણ ભયે પુત્રને હણો,
‘પિતા નવ કરો પલક પણ વાર,
'પિતાજી ! જય ગુરુઃ જય શ્રી અકાલ !'
વામ બાહુની બાથ ભરી શિશુ ગૃહિયો ગોદની માંય,
કર જમણે લઈ છુરી હુલાવી, બાલ ધરણી પટકાય.
એક દિન મરતા શિશુને મુખે
બોલડા “જય ગુરુ ! જય ગુરુ !' ઊઠે.
સ્તબ્ધ મેદિની: શબ્દ નવ સરે :
બાલની લાશ પડી તરફડે :
ધગેલી લાલ ચટક સાંડસી
સાહી કર ઊઠ્યા ઘાતકો હસી.
ઊતરડ્યાં બંદા-તનથી માંસ
ગીધડાં જમે જેમ નિજ ગ્રાસ.
અડગ રહીને મર્યો વીર, નવ વદ્યો 'અરર' તલભાર,
શત્રુનયન આંસુડાં લૂછતાં રહ્યાં સ્તબ્ધ સૂનકાર.
એક દિન પંચસિંધુને તીર
'અભય'નાં ચઢ્યાં આભ લગ નીર.
૧૦૧
