સાસરી
| સાસરી દામોદર બોટાદકર |
ઊંચી આમ્બલિયાની ડાળીઓ ડોલે રે, માંહિ બેઠી બાલી કોયલ બોલે રે, આવ્યાં સખિ એવાં સાસરી સેવી રે, કહોને સોહાગણ! સાસરી કેવી રે?
નવલા જગત કેરી શી શી નવાઈ રે? કહોને એની કળ-કૂંચીઓ કાંઈ રે, કેવાં સાસુ, કેવાં નણંદ-જેઠાણી રે? કેવી પાડોશણ ને પિતરાણી રે?
લોક નવા, નવી ધરતી અજાણી રે, ક્યમ કરી બહેનડી ! પ્રીત બંધાણી રે? ત્યાં નહિ દાદા ને ત્યાં નહિ માડી રે, ત્યાં નહિ એકે સહોયર સમાણી રે.
ત્યાં નહિ ભીનલા ભાઈ-ભોજાઈ રે, નાની-મોટી મહિ માડીની જાઇ રે; કોણ આંખલડીનાં આંસુડાં લો'તું રે? કોણ લળી-લળી મોઢડાં જોતું રે?
વીતક વાતડી ક્યાં જઈ કરતાં રે? દાઝ્યાં દિલ સખિ ! ક્યાં જઈ ઠરતાં રે? શે મિષે વીસર્યાં મહિયર મીઠાં રે ? દીઠલાં કેમ કર્યાં અણદીઠાં રે?
દાદાએ દીધી ને માડીએ માની રે! એ સુખસોહ્યલી સાસરી શાણી રે! માડી સમાં ત્યાં તો સાસુ સલુણાં રે, આપે-આપે તોયે થાય ન ઊણાં રે,
'વહુ' કેરે વેણલે સાદ સૂકાતા રે, ઉરભરી અમૃત પળ-પળ પાતાં રે; જોડ જેઠાણીની માજણી જેવી રે, ઓછી-ઓછી થતી નણદલ એવી રે.
પ્રીતમ જાણે પ્રીત પુરાણી રે, વહાલભરી એની મીઠડી વાણી રે; એ જ આંખલડીનાં આંસુડાં લો'તાં રે, એ જ લળી-લળી મોઢડાં જોતાં રે.
નવલું જગત નવા હેતથી હરખે રે, મીઠી આશોષોના મેહુલા વરસે રે; ઊંચી આશા કેરી ડાળીઓ ડોલે રે, ત્યાં સખિ ! વાલ્યમ હૈયાં હિંચોળે રે.
તો ય ન મહિયર મનથી વછૂટે રે, એક ઘડી એનો તાર ન તૂટે રે; સૂતાં સેજલડીમાં સોણલાં આવે રે, ભીંજવે આંખ ને તનડાં તપાવે રે.