વિદ્યાવિદ્યાસિનીની વા વસ્ત્ર એકજ પેહેરીયુ, મેઠી અગાસી નાર; ધ્યાન ધરે વિનેચટ તપુ, લીક્ષાવતી જે નાર. કહે જો વિતેચઢ આવીયે, આપુ મણી અપાર; જીભ ઘડાવું સે ત્રણેં, આપુ નવ લખ હાર. ખટમાસ એમ વહી ગયા, નવ આવ્યા વિનેચટ તેહ; કરું હું કાંસ ખાઉ, કે અગ્નિ હેમુ દે સવા હાર સૂરજ તણુ, ધરતી મન કરી ધ્યાન; જમણા પગને અંગૂડ, તાળે છે સી વાત. ન ભેાજન ભાવે રાયત, સુતાં એઠાં ન રહેવાય; ક્ષણુ મુખથી મેલે નહીં, વિનેષટના ગુણુ ગાય. ઘેર ઘેર શાક છે ગામમાં, નવ થાએ રાજસભાય; આનદમાં તે સ્મેક છે, પુાહ ગુણદ્ભાય. ચાઇ. ભાળ કઢાવાને રાજન, સાતું છે. ત્યાં એવું મને; કાઈ આવી વિનેચટ કહું, આપુ' મુખે ભાગે જેવ, પ્રધાનને પુરપતિ ભળી, કીધા ઍક પ્રકાર; દાંડી દેવડાવી પુર વિષે, કરે આવા ઉચ્ચાર. વધામણી લાવે વિનેગઢ તણી, તે ઉપર રાય પ્રસન; નાહાલ કરશે તેહને, ઝાઝુ દેશે સન. નિષ પડા એમ કરવું, કાઈ ના કહે કઇ ભાળ; તેમ દુ:ખ વાધે ઘઉં, શું કરવુ. ગાળ મંત્રીને મહીપતિ કહે, એ માટે ઉતપાત; નામ ઢામ લાધે નહીં, ગજબ કરી વાત. એક વિન કારણે, થાશે ચારતી હાણું; વિશ્વાસિની લીલાવતી, રાણી ને મુજ પાશુ. ચપાય. પ્રધાન ત્યારે બન્યા ખેલ, રાખે ઈશ તમાશ તેલ; એવુ' કહીને આપી ધીર, મળશે તમને વિનેટ વીર. હ
