‘ભાઈથી બહેનને ઘેર ઊતરાય જ નહિ.’ ગિરીશે કહ્યું.
‘આપને હું પાછા મોકલીશ, મોં મીઠું કરાવીને.’ શરદે કહ્યું.
‘એક શર્તે ભાઈ આવશે. તારા બધા જ મિત્રોને આજે રાત્રે બોલાવ અને બધાને જ હાથે હું રાખડી બાંધું ત્યારે.’ માધાવીએ ટકોર કરી.
‘તારી એક પણ શર્ત હવે એવી નહિ હોય કે જેને મારી મંજૂરીની જરૂર પડે. તારો બોલ એ જ મારો જીવનમંત્ર.’
ચંદ્રના મુખ ઉપરની કાળું વાદળું ઓસરી ગયું. શરદ અને માધવીના મુખ ઉપર પણ પથરાયેલો શ્યામ પડદો ખસી ગયો અને માધવીએ આખી દુનિયાના પતિદેવોની મશ્કરી કરી. શરદ અને ગિરીશ બંને ખડખડ હસ્યા :
‘પછીથી દરરોજ આખા શહેરના પુરુષોને હું રાખડી બાંધીશ અને શરદ સિવાયના બધા જ પુરુષોને હાથે રક્ષાબંધન બંધાઈ રહે ત્યાં સુધી હું આંખે પાટા બાંધીને ફરીશ.’ માધવીએ કહ્યું.
‘એમ કેમ ?’ ગિરીશે પૂછ્યું.
‘એમ જ હોય ! દરેક પતિ પત્નીના રૂપનો ઇજારદાર છે !’ માધવી બોલી.
શરદ હસ્યો ખરો પરંતુ એણે ફરી માધવી ઉપર પહેરો ભરવાનું છોડી દીધું અને એનું ગૃહ હાસ્યથી કલ્લોલતું બની ગયું.
