અરે ! અરેરે ! મુજ પાસ કાંઈ
કિન્તુ હતું ના તુજ દાહ માટે.
ત્હેં તો અરે ! વારિ જ વારિ યાચ્યું,
સુધા હતું મ્હેં તુજ કાજ શોધ્યું !
સુધા ઢળ્યું વારિ મળ્યું ન તુંને,
તું પોલ રૂનો થઇ ભસ્મ રે રે !
સુધા ઢળ્યું તે કર કોઈનાથી,
એ હસ્ત કો પામર માનવીનો;
'હોજો હરિ તું પર, બાપુ ! રાજી.'
એથી બીજું પામરને જહું શું ?
એ હસ્તની વાત હવે કરૂં ના,
એ ક્રૂરતાને પણ વિસરૂં ના;
ભૂલું, ન ભૂલું, થઈ તો ગયું એ,
ફીટી પડ્યા સુન્દર સૌ બગીચા !
હવે નવું કૈં દિલ માનતું થયું,
વિચારતાં શું ય છતાં થઈ જતું !
અરે ! અરે ! ક્રૂર વધુ બનું રખે !
ત્હને હજુ દાહ વધુ દઉં રખે !
હતી ન એ સૌ પણ માત્ર કલ્પના,
સદાય જોઈ તુજ ઉર હું શક્યો;
સદૈવ સાક્ષી મન પૂરતું મ્હને,
હજુય શ્રદ્ધા મુજને તહીં રહે.
ધિક્કારન્તી મધુર લલના ! આજ છે શું મ્હને તું ?
ઓહો ! એથી ઘટિત અધિકું હોય શું વિશ્વમાં આ ?
ધિક્કારોને પ્રણયથી વધુ યોગ્ય હૈયું નકી આ,
ધિક્કારે તું ! નહિ નહિ કશું ન્યાયથી એ વિશેષ.
ધિક્કારે તું ! પ્રણયરસમાં ન્યાયની વાત કેવી ?
ધિક્કારે તું ઉચિત સહુ એ પ્રેમને એ નહીં કાં ?
થાકી થાકી પ્રણય કટુથી શાન્ત કાંઈક થાવા
ધિક્કારોમાં તુજ જિગરને યોગ્ય આરામ લેવો.
પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૪૧૮
આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે
કલાપીનો કેકારવ/૪૭૧