પ્રિયે ! તું ઇચ્છતી ત્હોયે જુદાઈ ગમતી નહીં !
હવે શું અન્તની આવી ત્હને કૈં દમતી નહીં ?
કે શું વિલાસી સહુ અશ્રુઓ તે
વિલાસની ઝાકળમાં ગળીને,
ઝર્યા કર્યા'તા તુજ નેત્રમાંથી
લોભાવવા આ તુજ મૂર્ખ સાથી ?
વિલાસ, જે સ્નેહ તણું જ અંગ !
તે આ કરે સ્નેહ તણો જ ભંગ !
વિલાસ તો છેક પતંગરંગ -
પ્રિયે ! તહીં સ્નેહ ઘટે મિલાવવો.
જરા પાસે ! જરા પાસે ! વિલાસી મૂગલી અહીં !
વિના એ નેત્રની છાયા છેલ્લે ચેન પડે નહીં !
કંગાલ છે સ્નેહ વિલાસના એ
તેમાં જ વીતી મુજ ઝિન્દગી છે;
એ આંખ એ આંખ જ ! આંખ ત્હારી;
પ્રીતિ નહીં, ક્રૂર છતાં ય પ્યારી !
કંગાલ જેની ગઈ ઝિન્દગી છે,
કંગાલ તેનું નકી મૃત્યુ એ છે;
કંગાલ આ રક્ત બધું વહે તે
પુકારતું એક જ વ્યર્થ ઝાંઝવે !
હવે તું આવતાં પાસે કંગાલી જ વધી જશે !
છતાં આ મર્મના ઘાને કંઈ થંડક તો થશે !
અરે ! અરે ! છેવટ સત્ય જોવું,
તેથી સદા બહેતર અન્ધ રહેવું !
હતી, પ્રિયે ! એક જ દૃષ્ટિ દેવી,
છેલ્લી ઘડી થાત અજાણ કેવી !
નવું ભણી ધૂલ મહીં ભળું છું !
પ્રિયે ! છતાં મોહ મહીં તરૂં છું !
વિકરાલ દાવાદરદે જળું છું !
ફરે વળી મૃત્યુની ધ્રૂજ સામટી !
પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૪૪૫
આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે
કલાપીનો કેકારવ/૪૯૮