મરતલોકમાં બાનું મડદું પડ્યું છે. બાનો ભાઈ એને બાળવાની તૈયારી કરી રહ્યો છે. ત્યાં તો બાનો જમણા પગનો અંગૂઠો હલ્યો છે.
બાનો ભાઈ કહે છે, હમણાં ખમો. બાને જીવ આવ્યો, બાને જીવ આવ્યો.
ત્યાં તો બા આળસ મરડી બેઠાં થયાં છે.
બા બા, તમને બહુ નીંદર આવી ગઈ ? આવડું તો શાનું ઘારણ વળી ગયું ?
બા કહે, ના રે ભાઈ, મને નીંદર નહોતી આવી ગઈ, ઘારણેય નહોતું વળી ગયું. હું તો છ મહિનાનું ધરમરાજાનું વ્રત કરવા આવી છું.
બાએ તો હાથમાં લીલાપીળા લેખ બતાવ્યા. ભાઈએ તો સાચું માન્યું.
સવારમાં નાહી ધોઈ, હાથમાં ચોખા લઈ, બા તો ભાઈ પાસે ગયાં.
ભાઈ ભાઈ, મારી વાર્તા સાંભળો.
ભાઈ કે' બા હું વાર્તા સાંભળવા નવરો નથી. મારે ડેલીએ જાવું, દરબાર જાવું.
બેનને તો તે દી અપવાસ પડ્યો છે.
બીજે દી નાહીધોઈ, હાથમાં ચોખા લઈ, બા તો ભાભી પાસે ગયાં છે.
ભાભી ! ભાભી ! મારી વાર્તા સાંભળો !
ભાભી કે' તું તો કાલાંકુલબાં કરતી રહી. મારે નવરાઈ નથી. મારે નાનાં છોકરાં હંગાવવાં-મુતરાવવાં, મારે ખાવા દેવું, પીવા દેવું. મારે નવરાઈ નથી.
બેનને તો બે અપવાસ પડ્યા છે.
નાહીધોઈ, ચોખા લઈ, ત્રીજે દી બા તો પડોશણ પાસે ગયાં છે.
પડોશણ, પડોશણ, વાર્તા સાંભળ.
પડોશણ કે' મારે શેઢે જાવું. સીમાડે જાવું, ખેતર જાવું, પાદર જાવું; હું નવરી નથી.
બાને તો ત્રણ અપવાસ પડ્યા છે.
ભાઈને તો ડેલીએ ખબર પડ્યા કે, બાને તો ત્રણ ત્રણ અપવાસ પડ્યા છે. કોઈ વાર્તા નથી સાંભળતું.
પછી ભાઈએ બૂંગિયો ઢોલ વગડાવ્યો છે કે કોઈ ભૂખ્યું ? કોઈ ભૂખ્યું ?
શંકરને દેરે એક ડોશી પૂજા કરતી'તી, એ કહે કે ભાઈ, હું ભૂખી છું.
ભૂખ્યાં હો તો છ મહિના બાની વાર્તા સાંભળો. હું પાંચ રૂપિયાનો દરમાયો દઈશ.
બા વાર્તા કહે છે. ડોશી વાર્તા સાંભળે છે. છ મહિના પૂરા થયા છે. બાએ તો વ્રતનું ઉજવણું કર્યું છે.
બાને તો વેમાન તેડવા આવ્યાં છે.
બા કે' હું તો આવું. પણ મારી સાંભળનારીયે આવે.
વેમાન તો પાછાં ગયાં છે. જઈને ધરમરાજાને કે' છે કે બા તો વાર્તાની સાંભળનારીનેય સાથે આણવાનું કહે છે.
