પણ તારી આ પહુ જેવી નાનકડી ચમેલીને ય આ ચોપગાળી ચમેલી જેવી ગણછ ?’
‘શું કરું બાપા ! ભગવાને ધંધો જ એવો દીધો છે... મૂંગા જીવના નેહાહા જ લેવાનો ધંધો. પેટ કરાવે વેઠ, મારા માવતર !’ કહીને ભચડે રાષ્ટ્રઝબાનમાં આ રમતના તકિયાકલામ જેવાં ગણાતાં બેચાર વાક્યો યંત્રવત ઉચ્ચારી નાખ્યાં, અને હાથમાં એક અણિયાળો ખીલો લઈને પેલી નેતરની પેટીના બાકોરામાં ભોંક્યો.
પ્રેક્ષકો તો ફાટી આંખે જોઈ જ રહ્યાં.
સ્ત્રીઓ અને બાળકોનાં મોઢાંમાંથી આછી સિસકારી નીકળી ગઈ.
ભદ્રિક ભવાનદા બોલી રહ્યા : ‘એલા, શું કામે ને આવા અઘોરી જેવા ધંધા કરીને પાપનાં પોટલાં બાંધશ ?’
પણ હવે નજરબંધીમાં એકચિત્ત બની ગયેલા ભચડાને મુખીની ટીકાનો ઉત્તર આપવાનો અવકાશ નહોતો. એણે તો, નેતરની પેટીના બાકોરામાં ભચ કરતોકને બીજો ખીલો ભોંક્યો.
સંતુના મોઢામાંથી ચીસ નીકળી ગઈ.
ઓઘડિયાએ અટ્ટહાસ્ય વેર્યું.
પ્રેક્ષકોના જીવ તાળવે ચોંટ્યા.
પેટીમાં પુરાયેલી ચમેલી આ અણિયાળા સોયાઓ વડે આરપાર, વીંધાઈ ગઈ કે શું ?
વખતી ડોસી વ્યગ્ર બની ગઈ. ઊજમને અને હરખને પણ મનમાં ઉચાટ થયો. એમણે વિચાર્યું કે સંતુ આ ઘોર તમાશો ન નિહાળે તો સારું, અથવા ભચડે આવો કમ્પાવી મૂકનારો પ્રયોગ માંડી વાળે તો સારું. પણ હવે એમાંનું એકે ય શક્ય નહોતું.
‘એલા ભચડા !’ મુખીએ ફરી વાર વાદીને પડકાર્યો. ‘આ ગામનાં છોકરાંને બિવરાવી મૂકનારા ખેલ કરીશ તો ફરી દાણ ઝાંપામાં પગ નહિ મેલવા દઉં, હો !’
‘હવે નહિ કરું, બાપા ! હવે નહિ કરું. આજુની ફેરી આ
