આની ફરજ તો ત્યાંની સ્થિતિ સાચવવાની છે, વળી છેટે પણ ક્યાં છે?"
નાસ્તો વગેરે પતાવીને પરોણા ઊઠ્યા. મા-દીકરીએ વિનયભેર રસ્તો આપ્યો, અને દાક્તરાણીએ જતાં જતાં નીમ્યાને બરડે હાથ ફેરવીને કહ્યું: "જ્યારે કાંઈ જરૂર પડે ત્યારે આવજો, હાં કે!"
નીમ્યાએ શિર નમાવ્યું. એ નમને એની કમ્મરનો અદભુત વળાંક બતાવ્યો.
"ભગવાન આપણી જરૂર ના પાડે." દાક્તરે નીમ્યા પ્રત્યે નિહાળી એની ગુલાબી તંદુરસ્તીને અવળવાણીમાં આશિષો આપી.
"તમારી તો નહીં જ, પણ મારી તો પડે ના!" હેમકુંવરે કહ્યું.
"હા; કદાચ આજથી નવ મહિને..."
દાક્તર એટલું જ બોલ્યા ત્યાં હાથણીએ બ્રેક ચાંપી: "હવે એ પરણેલી છે, હો કે! જરીકે વિનોદ કરશો નહીં; નકર અવડો આ એનો વર ઓલી 'ધ'ને કાનો ઉપાડશે. આમેય એની આંખ તો ફાટેલ છે જ."
"હા ભાઈ! મૂઆ પડ્યા." કહેતાકને દાક્તર ઝડપથી મોટર પર ચડી બેઠા.
"સાચોસાચ જો કોઈ 'ધ'ને કાનો લઈ આવે તો તો તમે આમ પહેલા જ ભાગોને!" હેમકુંવરબહેને ટોણો લગાવ્યો.
"તમને સ્ત્રીને તો રક્ષણ છે પુરુષોની 'શિવલ્રી'નું, બાપુ! તમને થોડો કોઈ પુરુષ હાથ પણ લગાડવાનો હતો!"
"ઈ વાતમાં કાંઈ માલ નહીં, હો દાક્તર !" હાથણીએ ચાલતી મોટરે કહ્યું: "આ ખોપરિયું નોખી છે. શિવલ્રી કે ફિવલ્રી, કાણી આડે ન આવે. ઈ તો 'ધ'ને કાનો ધા!"
