ઘાસ-પથારી ફેંદી નાખી. જુએ છે તો નીચે એક આદમી સૂતો છે. વિકરાળ આદમીઃ એનો એક પંજો ઘોડાના લોઢાના ખીલાની નીચે છે : ખીલો પંજા સોંસરો ભોંયમાં ખૂત્યો છે. એ પંજામાંથી લોહીનું પરનાળું ચાલ્યું જાય છે તોય એ પંજાનો ધણી તસ્કર નથી હલતો કે નથી ચલતો. એની આંખો ચળક ચળક સૌને નીરખી રહી.
ખીલો ખેંચી કાઢ્યો. માનવી ઊભો થયો. ભક્તજનો જોઈ રહ્યા. આ કોણ બેમાથાળો ? ચૂંકારોય કાં કરતો નથી ? ભગત સાંસતિયા ! સતી તોળલદે ! આવો આવો, કોક અતિથિ છે.
કાઠી અને કાઠિયાણી કશીય ઉતાવળ કર્યા વગર શાંત પગલે આવીને ઊભાં રહ્યાં. અજાણ્યો આદમી બોલ્યાચાલ્યા વિના ઊભો છે. એની નજર કાઠિયાણી પર ઠરી છે. આ તોળી ! આ પોતે જ કાઠિયાણી ! આવડાં બધાં રૂપ ! રૂપ માતાં નથી. રાત્રિનો ત્રીજો પહોર આ રૂપને ઝીલવા નાનો પડે છે.
"કોણ છો નારાયણ?” સાંસતિયે પ્રશ્ન કર્યો.
"રાજપૂત.”
"નામ ? ધરા?"
"કચ્છ ધરા, ને નામ જેસલ જાડેજો.”
"જેસલ જાડેજો !" નામ સાંભળીને સૌએ એકબીજાની સામે જોયું. સો સો ગાઉને સીમાડે જેનું નામ પડ્યે લીલાં ઝાડવાંય સળગી ઊઠે છે તે જ આ અંજાર શહેરનો કાળ-ડાકુ જેસલ ! જગનો ચોરટો જેસલ !
"કેમ આવેલા ?"
"ચોરી કરવા.”
"શેની ચોરી ?”
"ત્રણ વાનાંની.”
“ગણાવશો?"
