પોતાનું વિજયી સ્મિ વેરતા હતા.
સંતે બેઉની આંખમાં આકાંક્ષા વાંચી પૂછ્યું :
“આજનો દિવસ ઠેરી જશો ?”
"કેમ શા માટે?” અમરબાઈ જોર પર આવ્યાં.
"મારે તમને એક વાત કહેવી છે.”
"હમણાં જ કહો.”
“ભલે, આજે આ કામ પતાવીને આવું છું.”
બેઉને એકાંતે લઈ જઈને પછી સંતે શાંતિથી પૂછ્યું :
“અહીં જગ્યામાં કોઈ અરીસો છે?”
અમરબાઈ પાસે અરીસો નહોતો, પણ એને તે વખતે એક નવી વસ્તુ યાદ આવી. શાદુળ ભગત આવ્યા ત્યારથી પોતે કોણ જાણે શાથી પણ જ્યાંત્યાં પાણીમાં પોતાની છબી જોયા કરતી : કૂવાકાંઠે, અવેડીમાં, ગાયને પાવાની ઠીબડીમાં, જ્યાં જ્યાં પોતે શાંત સ્વચ્છ દર્પણ સમું જળ જોતી, ત્યાં એને પોતાનું મોં જોવાનું મન થતું. પોતે પોતાને જ નિહાળી જાણે મુગ્ધ બની જતી.
પણ અરીસાને બદલે એ પાણીનો ઉપયોગ બતાવવાની હિંમત તે વખતે ચાલી નહીં. અમરબાઈ એ એક નિર્દોષ જણાતી વાતને આજે પહેલી જ વાર પોતાના પેટમાં પૂરી રાખી.
“અરીસો મળશે ક્યાંય ?”
શાદુળ ઊઠ્યો. એણે પોતાના સરંજામમાંથી એક નાનું, ફેંટામાં સમાય તેવડું આભલું કાઢયું ને સંતની પાસે ધર્યું.
વગર પૂછ્યે જ એણે કહી નાખ્યું કે, “આ મને એક ગોવાળે આપ્યું હતું.”
પોતે ગોવાળની કનેથી સીમમાં માગી લીધું હતું, એટલું સ્પષ્ટ એ ન કહી શક્યો.
"કાંઈ વાંધો નહીં, ગોવાળનું દર્પણ હોય કે રાજાનું હોય,