ફકીરની આંખો ધરતી પરથી ઊખડતી નહોતી. આટલી વૃદ્ધાવસ્થાએ પણ સાંઇ ઊંચી નજર નથી કરતો, એટલે હોવો જોઈએ કોઇક પરમ સંત, એમ સમજી ઝુલેખાએ વિશેષ સન્માનની લાગની અનુભવી કહ્યું :
"ફરમાવો સાંઇબાપુ!"
થોડીવાર થઇ, એટલે ચતુર ઝુલેખાએ ત્યાંથી સર્વને રજા આપી. નાની કન્યાઓએ એક પછી એક અપરમાના ખોળા સુધી વાંકા વળી હાથજોડ કરી કહ્યું : " મા, રામરામ!"
"રામરામ બેટા! માલુબા! રામરામ! જાવ, હવે ઘોડિયું કઢાવો સામાન મંડાવો."
ઝુલેખાએ એમ કહી મોટી કન્યાના મોંએ હાથ પસાર્યો.
વચેટે આવીને કહ્યું: " મા, રામરામ!"
ત્રીજી સહુથી નાનીએ કશો જ બોલ બોલ્યા વગર ઝટપટ જેમ તેમ હાથ જોડી લીધા.
"કેમ બેટા જસુબા!" કહેતાં કહેતાં ઝુલેખાએ નાની કન્યાને પોતાના હૈયા પાસે ચાંપવા નજીક ખેંચી, પણ નાની કન્યા કોઇ જડબાં ફાડીને બેઠેલ અજગરથી ડરી ભાગે તેમ જોર કરી છૂટી થઈ નાસી ગઈ.
"માલુબા!" ઝુલેખાએ પછવાડેથી ભલામણ કરી: "જોજો હો, આજ રેડીનું ચોકડું ડોંચશો નહિ. નીકર ઇ ઘોડી સાંકળની ઝોંટ મારશે તો ડફ દેતાં પડશો હેઠાં."
"એ હો, મા."
"ને બાલુ." ઝુલેખાએ વચેટ કન્યાને કહ્યું :" તું ચીભડાંની ફાંટની જેમ બાવળા ઉપર ન ખડકાતી હો! ઘોડે સવારીમાં તો ડિલને ટટાર રાખીએ."
"જી હો, મા!" વચેટ કન્યા વધુ વિનયશીલ હતી.
"ને જસુને આજ હરણ-ગાડી હાંકવાની છે. બહુ તગડાવે નહિ, હો કે!"
એ દિવસોમાં કાઠી રજવાડા બોકડા-ગાડી, હરણ-ગાડી, કૂતરાં-ગાડી વગેરે જાતજાતના પ્રાણીઓ જોતરેલાં વાહનો પોતાનાં બાળકો માટે વાપરતાં હતાં.
