તપાસ્યું; ફરી ફરીને બંને ખિસ્સાં તપાસ્યાં. પણ હાર હોય તો મળે ને ?
સેક્રેટરી પણ સમજી ગયો.
‘કેમ સ્લિમાન ? હાર નથી શું ? હમણાં જ મને તેં બતાવ્યો હતો ને ?’
ફિક્કા મુખથી મેં જણાવ્યું :
‘ના ભાઈ, હાર તો નથી, આકાશ ગળી ગયું, નહિ તો બીજું શું ? ક્ષણ પહેલાં તો હાર હતો.’
‘હવે શું કરીશું ? કામદારે પૂછ્યું.'
'ઢાંકણીમાં પાણી ઘાલી ડુબી મરીશું.’
'ના ના જરાક જોવું તો ખરું, એટલામાં ક્યાં જાય ? અહીં આટલામાં કોણ હતું ?' તેણે પૂછ્યું.
‘અહીં તો મારા અને તારા સિવાય કોઈ નહોતું.' મેં કહ્યું.
‘તું એકલો જ આવ્યો છે કે કોઈ સિપાઈને સાથે લાવ્યો છે ? સિપાઈ તો કોઈ નથી, પણ મારો એક હિંદી મિત્ર જોડે છે. તેં ઠીક સંભાર્યું.' આટલું બોલતાં મને સમરસિંહ યાદ આવતાની સાથે જ હું બહાર દોડ્યો. મારી આવી હિલચાલ નિહાળી કામદાર પણ મારી પાછળ દોડતો આવ્યો. દરવાજા આગળ ન મળે સિપાઈ અને ન મળે સમરસિંહ. મારા સિવાય ઊંંઘતા બીજા સિપાઈઓની જગા જોઈ તો તે પણ ખાલી ! હવે શું? સમરસિંહની મને ફસાવવાની યુક્તિ તો ન હોય ? હાકેમ આગળ મને હલકો પાડવાની તદબીર તો નહિ રચાઈ હોય ?
કામદારે મને બૂમ પાડી : ‘અરે, અહીં કાંઈ ઝપાઝપી થઈ લાગે છે ? જો તો ખરો ? આ પગલાં પાછાં અહીં બાગમાં બંગલા તરફ જ જાય છે. આ સ્થળની ધૂળ કેટલી ખસી ગઈ છે ?'
નિરાશ થયેલાને કોઈ પણ ચિહ્ન આશા આપી શકતું નથી. તોપણ મારા મિત્ર કામદારની પાછળ પગલાં જોતાં હું આગળ વધ્યો. પગલાં લીલોતરીમાં બહુ દેખાતાં નહિ. છતાં છોડ આઘાપાછા થયેલા રાત્રિના આછા પ્રકાશમાં જણાઈ આવતા હતા. ઝડપથી આગળ વધતા અમને લાગ્યું કે કોઈ માણસ સામે આવે છે. અમે તેને ઊભો રહેવા હાકલ કરી. તે માણસ ગભરાટથી અગર જાણી જોઈને અમારી બૂમ સાંભળી અમારા તરફ આવતો અટક્યો, અને પછી અત્યંત ત્વરાથી પાછો ફરી વિશાળ બગીચામાં ક્યાં ગુમ થઈ ગયો તે અમને જણાયું નહિ. દસેક ક્ષણ આમતેમ શોધમાં વિતાવી. બંગલાના એક બહુ જ ઓછા વપરાતા ભાગ પાસે અમે
