લખાણ પર જાઓ

પૃષ્ઠ:Vela Vela ni Chhanyadi.pdf/૧૭૩

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.

નથી હાલતું. આપણી કાળા માથાના માનવીની શી મજાલ છે ! આપણે તો ઠાલાં એંકાર કરીએ છીએ કે આ મેં કર્યું, મેં કર્યું…’

‘હીરીકાકી !’ બહારથી ધીમો અવાજ આવતાં હીરબાઈ ઊઠ્યાં ને ઓસરીમાં ગયાં.

ચંપાએ છી૫રડી ૫૨ ખરડ વાટીને તૈયાર કરી નાખ્યો હતો.

‘હવે હું જાઉં ?’ કહીને ચંપાએ ઘેર જવાની રજા માગી: મારે મોડું થાશે તો બા વઢશે.’

‘ખુશીથી જા, દીકરી ! કોઈ વઢે એવું ન કરવું.’ હીરબાઈએ રજા આપી.

‘કાંઈ કામકાજ હોય તો બીજલ હારે કેવરાવજો,’ ચંપાએ જતાં જતાં કહ્યું, ‘સવારમાં વહેલી આંટો આવી જઈશ.’

મોડું થયું હોવાથી ચંપા ઝડપભેર ઘ૨ ત૨ફ ઊપડી. પોતે કોઈને કશું કહ્યા વિના આવી હતી તેથી ઘેરથી ઠપકો મળશે એવો એને અંદેશો હતો.

રાતે કામકાજમાંથી પરવાર્યા પછી ઓસરીમાં મોઢિયો દીવો મેલીને આહી૨ દંપતી ફરી પાછાં અતિથિ સાથે વાતોએ વળગ્યાં હતાં. નાનકડો બીજલ વાડાના વિશાળ ફળિયામાં રમી રહ્યો હતો. ઘડીક વાર એ વાંસળી વગાડતો હતો, ઘડીક એ કાષ્ઠઘોડા ઉપર સવારી કરતો હતો.

ઓતમચંદ કોઈક વિચિત્ર કુતૂહલથી બીજલનાં આ ઘરગથ્થુ રમકડાં અવલોકી રહ્યો હતો. થોડી વારે એણે છોકરાને પોતાની પાસે બોલાવ્યો:

‘બીજલ !’

પણ પાવો વગાડવામાં મશગૂલ બીજલે આ અવાજ જાણે કે સાંભળ્યો જ નહીં તેથી ઓતમચંદે ફરી વાર પ્રેમભર્યા અવાજે હાક મારી:

૧૭૨
વેળા વેળાની છાંયડી