લખાણ પર જાઓ

પૃષ્ઠ:Vela Vela ni Chhanyadi.pdf/૪૨૭

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.

એભલભાઈએ તમારા ચૂડલાની રક્ષા કરી–’

‘જીવતા રિયો ભાઈ!’ લાડકોરના મોઢામાંથી અહેસાનનો ઉદ્‌ગાર નીકળી ગયો.

‘ને આ મારી હીરબાઈબેને, પેટના જણ્યાથીય મારી અદકી પળોજણ કરી કરીને બે દિવસે મને બોલતો કર્યો–’

‘તમે મારા કપાળના ચાંદલાની રખ્યા કરી છે, તો તમારાં પેટ ઠરશે... તમારો આ ગણ તો ભવોભવ નહીં ભુલાય,’ કહીને લાડકોર આ આહીરાણી સાથે જાણે કે જનમ-જનમની પ્રીત હોય એટલી આત્મીયતાથી વાતોએ વળગી ગઈ.

‘અરે! પણ વરરાજા કેમ નથી દેખાતા?’ ઓતમચંદે પૂછ્યું, ‘મારો ભાણિયો ક્યાં છે?’

‘બીજલ! બેટા બીજલ!’ હીરબાઈએ વાડામાં બૂમ પાડી, ‘બેટા બારો આવ્ય, જો મામા આવ્યા!’

કપાળમાં મોટો ચાંદલો ને માથા કરતાં બમણો ફેંટો બાંધેલો એક કિશોર બહાર આવ્યો કે તરત ઓતમચંદે એને વહાલપૂર્વક તેડી લીધો અને બટુકને એની ઓળખાણ આપીઃ

‘બટુક, આ તારો પાવો આ બીજલભાઈએ મોકલ્યો’તો–’

બટુકે પૂછ્યું: ‘મામાના બાલુભાઈએ નહીં?’

‘ના, આ બીજલભાઈએ–’

લાડકોર સમજી ગઈ. આખી ઘટનાના ત્રાગડા મળી રહ્યા. પોતાને થયેલી પ્રતીતિ વધારે પાકી કરવા એણે પૂછ્યું: ‘તો પછી આ પાવાભેગું તમે ગોળપાપડી ને તલસાંકળીનું ભાતું લેતા આવેલા, એ કોણે બંધાવ્યું?’

‘આ મારી હી૨બાઈબેને —’

‘હેં?’ લાડકોરે સુખદ આશ્ચર્ય વ્યક્ત કર્યું, ‘હી૨બાઈબેનના હાથની ગોળપાપડી આપણે ખાધી’તી?’

૪૨૬
વેળા વેળાની છાંયડી