"મારા સસરા ના પાડશે તોયે હું ત્યાં જ જવાની છું; એ કાઢી મૂકશે તોયે ત્યાં જ જવાની છું!"
"ઠીક શેઠિયાઓ! આપને સૌને રજા છે - પધારો," એમ કહીને ચંપક શેઠે નાના ભાઈ પ્રત્યે ફરીને કહ્યું, "તું, તારી દીકરી, ને ત્રીજી આ તારી જે થાતી હોય તે કજાત, ત્રણેને રુખસદ છે. પાણી પીવાય રોકાશો મા, નીકર ભૂંડાં લગાડીશ."
"સાથે સાથે મને એક વિશેષ રજા આપો."
"કૂવામાં ડૂબી મરવા સુધીની રજા છે."
"તોયે સ્વામી છો તે નહીં મટો; મને દીક્ષાની રજા..."
"વેશ્યા થવાનીય રજા છે - બસ?"
બેઠેલા સર્વનાં મોંમાંથી અરેરાટી નીકળી.
ભાભુએ કહ્યું: "બસ! ચાલો ભાઈ; ચાલો, સુશીલા, ચાલો મામા."
સૌ ઊઠ્યા. નાના ભાઈએ ઊઠીને મોટાભાઈ સામે હાથ જોડ્યા ને કહ્યું: "બધું જ તમારું છે, મોટાભાઈ; હું તો તમારો આશ્રિત હતો. મને મોટો કર્યો. તમારા ગુણ નહીં ભૂલું, મોટાભાઈ."
એમ કરીને પગે લાગવા નીચે નમતા નાના ભાઈને ચંપક શેઠે તરછોડીને કહ્યું: "જા, હવે જા, નાટકિયા!"
"એમ તે કાંઈ ચાલશે," સ્તબ્ધ બનેલા વિજયચંદ્રે આખરે પોતાનો વારો આવેલો જોયો: "એમ તે હું કેમ છોડીશ? હું મારી આખી કારકિર્દી જતી કરી ચૂક્યો છું - જાણો છો? હું અદાલતે જઈશ."
"જાજો, ભાઈ! બેલાશક જાજો," એવો જવાબ આપીને ભાભુએ તુચ્છકારભર્યું હાસ્ય કર્યું: "અદાલત અમે જોઈ નથી તે જોવાશે!"
મહાજનના અગ્રેસરો તો થીજી જ ગયા. એમણે એકબીજાની સામે જોયું; એમાંથી એકે કહ્યું: "આ બધું જાણ્યું હોત તો અમે આમાં હાથ જ ન નાખત."
