મનોહર સ્વામિ. મન બુદ્ધિનો પ્રેરક આપ, વળગે નહી જેને પુણ્ય પાપ; જે વધુ અન્ય નહી’ જાણુણહાર, તે પ્રભુ. ઋષી આર્દિક સ્વરૂપ જે ધરે, સાંગવેદને પ્રગટન કરે, જે મચ્છાદિક લે અવતાર, તે પ્રભુ. જ્ઞાની જનમાં પ્રગટ જષ્ણુાયે, નિજ સ્વરૂપને પેાતે ગાયે; અકળ કળા નહી કા કળનાર, તે પ્રભુ. માયામય બહુ રૂપ જાયે, આપ અરૂપ ન આવે જાયે; જાણે તે પોહાચે ભવ પાર, તે પ્રભુ પ્રગટ અસત જડ થાયે નાશ, મૃગજલસમને શા વિશ્વાસ; ચૈતન સત્યપરાને પાર, પ્રમુ. ગુરુ શરણે સાધન સિદ્ધ કરી, વચન વેદાંતનાં શ્રવણે ધરી; રાત દિવસ કર બ્રહ્મ વિચાર, તે પ્રભુ. વિશ્વાદિકનું ત્યજ અભિમાન, કર વિરાટ આદિનું ધ્યાન; એક કરી જો અને ત અપાર, તે પ્રભુ. સચ્ચિદાન’ બ્રહ્મ ન જાયે, ભેદથી માટે અભેદ ઉપાધે; કરી થઇ રહે ચિદ્ધન ભ’ડાર, તે પ્રભુ. એક કર્મ તે બન્ને જ્ઞાન છેરે, કર્મના મારગ જે ગ્રહેર, તે દેવ ગુરુની રૂબરૂરે, તુ જો સકામની લખ ચોરાશીની જ્ઞાન વિધાતુ જો તેમાં મન માને તે ઝાલ. તુંને, કામનાથી મન વાળ; રજ તમને ટાળ. તુને. લાગશૅરૅ, ઊરમાં વ્રુતીયારે, ખાતાં જા તારા ૧ ' ૫૬ ૪૭ મુ. તુને વારૂ' વિરા હૈ, તુ તે અવળે મુખ મ ચાલ. તુને. ટેક. કૃષ્ણજી એ કહે મારગેરે, વેદ તણા એ માલ; કામ રે, તા. વૈરાગ્યાદિ સંભાળ; ટ ' ૧૨ ૧૩ ૧૪ ૧૫ ' ર ઝાળ; વાળ. તુમૈં. ૩ મતીને ભાળ. તુતે. ૪ સદ્ગુરુને શરણે રહીરે, ભેદ કેવળ અદ્ધિક કામનાની તું, મનમાં ખાંધીશ માળ; તાતારૂ મન રેંટીયાની જ્યમ, ક્રૂરતુ ભરશે કાળ તુને પ્ સચ્ચિદાન છાનેરે તું, રાખ માથે રખવાળ; પાછા વળીને વિચારનેરે, તારે વાંસે કરે છે કાળ. તુને. હું
