દેખાયાં. યુવાન પ્રમોદરાય એક તકિયે આંખ મીંચી પડ્યા હતા. પ્રભાલક્ષ્મીનું યૌવન આકર્ષક હતું, પરંતુ પ્રમોદરાયની દ્રષ્ટિ યૌવનને ખોળતી નહોતી. પ્રભાલક્ષ્મીએ પૂછ્યું :
'શું છે? કેમ આમ ઉદાસ લાગો છો ?'
'કાંઈ નહિ.'
'ના, ના. કશું મનમાં છે.'
'અમસ્તું જ; જરા સૂઈ રહીશ.'
'જેને મારા સમ, મને ન કહે તે !'
'તું તો બહુ જિદ્દી. આજ ને આજ થોડા પૈસાની સગવડ કરવાની છે. બે જગાએ ગયો પણ કાંઈ બન્યું નહિ. '
'કેટલા જોઈએ?'
'બે હજાર.'
‘હજાર મારા પલ્લાના છે, અને હજાર ઘરેણામાંથી મળશે.' પ્રભાલક્ષ્મીએ કહ્યું.
પ્રમાદરાયે ન છૂટકે એ સૂચના સ્વીકારવી પડી. પરંતુ તેમાંથી તેમની શાખ પાછી બંધાઈ, અને ધીમે ધીમે તેઓ ધનવાન બની ગયા. તે દિવસે પ્રભાલક્ષ્મીએ પોતાના પલ્લાનો – ઘરેણાંનો મોહ રાખ્યો હોત તો ?
'વીણા !' એકાએક પ્રમોદરાય બૂમ પાડી ઊઠ્યા.
'જી.' કહી વીણા તરત અંદર આવી.
પ્રમોદરાયે ભૂલથી જ બૂમ પાડી. પ્રભાલક્ષ્મીને દવા પાવાનો વખત યાદ કરવા માટે તેમણે વીણાને બોલાવી હતી, પરંતુ પ્રભાલક્ષ્મી તો ગઈ કાલનાં માનવ દવાથી પર બની ગયાં હતાં ! પ્રમોદરાયને તે યાદ આવ્યું, અને તેમણે ભૂલ છુપાવતાં કહ્યું :
'બધાં શું કરો છો? કેમ કોઈ દેખાતું નથી ?'
'બધાં અહીં જ છે. હું બોલાવું?'
'ના. કાંઈ કામ નથી. હું જરા બાગમાં ફરું છું.'
