આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.
હીન થઈ કોઈક નવીન આનંદથી ચળકતાં હતાં અને આનંદમાં પણ આનંદનો અશ્રુપાત થઈ જતો હતો.
દૈન્ય - મુદ્રાથી મઠના એક જાડા કાગળ ઉપર જાડી કલમથી તે લખવા લાગ્યો, ગાવા લાગ્યો, અને નિ:શ્વાસ મુકવા લાગ્યો.
- “પ્રિય ચંદ્રકાંત, પ્રિય ભ્રાત, તુજ સંસાર દુઃખમય ભાસે,
- "મ્હારી આજ જ ઉઘડી આંખ જુવે છે દુ:ખ તુજ મુજ પાસે !
- “દુખ દૈત્યુસમું દેખાય,
- “તુજ કોરી કાળજું ખાય;
- “દુખ, અનેક ધરતું વેશ,
- “તને વીંટી વળે ચોમેર.
- “તે મધ્ય ઉભો તું, સૂર,*[૧]
- “નથી દુખને ગણતો, શૂર !
- “નથી ગણતો વિધિનો દોષ,
- “નથી ધરતો કોઈ પર રોષ,
- “દુખ–પશુની મૃગયા કાજ જગત-વનમાં તું ધસે એકાંત,
- “મન વ્યાયામે†[૨] અમુઝાવી, શરીર કૃશ કરે સુહૃદ વિદ્વાન !
- “ પ્રિય ચંદ્રકાંત !૦”
છેલી પંક્તિઓ ગાતાં ગાતાં ચંદ્રકાંત ઉપર દયા, પ્રીતિ, અને બહુમાન હૃદયમાં શાંત રૂપ હતાં તે જ્વલમાન થયાં.
- ઉભો રહ્યો.
- “ધન-બિન્દુ કાજ તપ કરતો,
- “ધન આપું તે ન કર ધરતો,
- “ધનસંગ્રહ કાજે મથતો,
- “પ્રિય જનના દોષ ન ગણતો !
- “એ સ્વાર્થી જનોના લોભ તૃપ્ત કરવા તું બને ઉદાર;
- “ધન-રુધિર ચુસાયે ત્હોય અધન વિદ્વાન ધરે ઉત્સાહ !”
- “ પ્રિય ચંદ્ર ૦.”
દયાર્દ્ર મુખ થઈ ગયું.
- “તુજ કુટુમ્બ કૃમિનું જાળ,
- "ધરતું તુજ દુખનું ન ભાન,
