આપણી કવિતાસમૃહિ--૧૭
જડ ટે જડે સેતા જ પાદ સહિ પાંખ પડી ગઈ સો, તેને જ ડાજ ઉરત'ખ્ત થં્ચૂં' જ ખાલી. પ
સ્તમ્ભી જરા વદન એ નવડાસ નરો? ' ચાલ્યાં જરો નચત એ નિરખ્યા વિનતા કે ? એવો ત કાય તાણ ડૉઈ જ તોવ્રતા છે, કર્તાતશ્ાો અહિં ત જે ઉપકાર ગાશે. હૃ સૌન્ટયે આફજુ' ધરતો ઉપરે નિહાળો હર્ષે ફર્યું હૃદય ના સગરૂર થાશે? તો છે! યુવાત પણુ આ નિજ આંખ લાજે; છપ પાંખને ્તાવિત અદ લહરી ઉરાડે, ૭
'હુજી એ ડન્યા છે તવિત સૃદુ કે! પુષ્પ 'ખિલહ,
ડહી' પાંખેદ ખીલી; ર્ડાહિ હ કે હજી ખિડાઈ ડંહિ મિલે; “સુગન્ધીની વેળા સધુતર હરે કોઇ જ નહી”: સુરંગાની લક્ષ્મી વધુ વળ હરો સુન્દર ડહી'₹? ૭«
હ
જે કીડા મૃદુ ઉયતા સભરતા લાવણ્ય જાઠૂભર્ય રપે યૌવનની સ્વવૈત્ર રસિલી મૂર્ડી દશા જે શકે, તે કો તપતસહણી' ઉ'ડ હેદચના એડાયતા ધારતા, જોનાર નયનો અને ઉર નહી' એકાગ્ર કોનાં ડરે? _ ૯ 1લાનિસચ સધુ એવેપ ચેપ્પ્ર સાધી રહ્યો છે ર કર્ ડહેજ પૂણી પાશે; પેરસહિં ઉર બ્હેવા છૂટ છે પૂણ પાયે; ખડક જગત ડેર્ અપ્જ પાણી થઈને વિપુલ રસતણા કો ધ્ોધસાં જાય ચાહયું. ૧૦ "ભરે છે દૂર ત્યાં વારરિ ડન્યાની સખિ તે. હજી, રૂરે છે તીરની કુજે ભોળો એ મૃદુ આંખડો, ૧૧ થોભી ઉભી જરિક એ સખિ કાજ આલા, પ્હાની રહી પગતણી જરે -એડ ઊંચે;
૪
