એટલામાં પેલા સાધુનો અવાજ આવ્યો :
‘બંસરી !’
સામો જવાબ ન મળ્યો. સાધુએ ફરી પૂછ્યું :
‘બંસરી ! હું તને આજ્ઞા કરું છું કે બોલ.’
બંસરીને આજ્ઞા કરનાર આ દુષ્ટનું મોઢું ભાંગી નાખું એવું મને મન થયું. તેની આજ્ઞા થયા છતાં તેણે કાંઈ જવાબ આપ્યો નહિ. સાધુએ દૃષ્ટિ વધારે સ્થિર કરી; હાથમાં ઘંટડી લઈ મધુરા અવાજે વગાડી પાછી મૂકી દીધી. અને પેલી નિશ્ચય બેઠેલી યુવતીની સામે ત્રાટક કરી જોઈ રહ્યો. થોડી ક્ષણ રહી તેણે પાછું પૂછ્યું :
'બંસરી !’
'હાં'
'તું બંસરી જ છે ને ?’
'તો બીજું કોણ હોય ?’
'મને ઓળખે છે ?’
'હા. જરૂર.'
'હું કોણ છું ?'
‘ગુરુદેવ ! કર્મયોગી !'
અરે ! આ જ પેલો સુધાકરવાળો કર્મયોગી ! મેં તેને કદી જોયો નહોતો, છતાં જાણે તેનું મુખ કોઈ વખત મેં જોયું હોય એમ ભાસ થયો. કદાચ સુધાકર, બંસરી વગેરેએ તેની વાત કરી હોય, અગર તેના વિષે સાંભળેલી હકીકત ઉપરથી તેનું ચિત્ર મારા મનમાં ખડું થયું હોય, અને તેને મળતો જ તેનો દેખાવ હોય એ કારણથી મને તેનું મુખ પરિચિત લાગ્યું હશે. હું તે વિષે વધારે વિચાર કરું તે પહેલાં કર્મયોગીએ પૂછ્યું :
'બરાબર. તું ક્યાં આવી છે તે તને ખબર છે ?'
'હા જી.'
'તો કહે તું અત્યારે ક્યાં છે ?’
પેલી યુવતીએ હાથ આમતેમ ફેરવ્યા. પરંતુ તેની દૃષ્ટિ અને દેહ તો સ્થિર જ હતાં. થોડી વાર જાણે હાથ વડે કાંઈ તે ખોળતી હોય તેવો ચાળો કરી તે બોલ્યા વગર બેસી રહી.
‘ખબર નથી પડતી ?’ સાધુએ જરા કડકાઈમાં પૂછ્યું.
‘ના. હું ક્યાં છું ?’
