rº સામળ ભટ. જનની કુષ્ણુ રાવણુતણી, બહુ ઉપજાવ્યા ખાળ; જાત ખાન કે શકરી, ભુંડણ કે શિયાળ કે વીંછણ કે નાગણી, કે કુરકટની નાર; કે અન એ ફેણુ છે, મેલે નાહી ગમાર. એલત નહિ કહુ નીચ હા, કે મુગા કે ઢાર; કે હુમાશ દીન હૈ, કે જાતિક ચાર. પૂછત હું અડિ એરકે, ફેર ન પા બ્યાન; કે ફૂટીહૈ' આંખડી, કે સુનતે નહિ કાન ? કર ૧૨૩ રાવણ-કહે૨ે અગદ કાનજે, ખેલ ખડૅશ ઝટ; મુખસે ખેલ સમાલક, જાનુ બરિયા ઘટે. ર૪ સરપ ઝૂલના છંદ, પોકાર કરતાં ઘડી પાંચ પૂરણુ થઇ, ખેલતા શૅ નથી કર્મકૂટયા; રીસ ચરો મુને શીશ તમ તેડશું, ક્રેતાંત કાપતાં ફાળ ખૂટયા; ચર માટે ખીહાછા સહુ ચિત્તમાં, તેલ અહંકારના ટેક ટૂટથા; અંગદ કહે ઉત્તર શૈ નથી આપતા, સર્વની આંખ કે કાન ફૂટયા ! ૧૨૬ દુહા. ભેદી શીશ. વાંકાં વચન શ્રવણે સૂણી, ઢિ રાવણુને રીસ ; પગની જ્વાળા પ્રમટિ તે, જને વાઘને વળી વારિયા, શુભ છંછેડયે સાપ; સિદ્ધ પખાળા પાખરે, અતલીબળ એ આપ. ઝૂલના છંદ દેહ દાઝયા દશાનન ઘણું દિલ વિષે, એક આપે થયા તેહ તાર્થે; ઉછળ્યે. એક કર આપ આસનથકી,મુખ મૂછ મરડ હીતહેાડ હાથે; રાકણ તુજ નામ ને ગામ ને ઠામ કહે, કામ કશુ છે પશુ ભૂપ સાથે; કે તા માકળ્યા હ્યાં લગી આવિયે,આભ ખાધે ભરે બાંય ખૂાથે –વાળીના પુત્ર ધરસૂત્ર શુભ પર્વતે,નામ ’ગદ મારૂ હરખ હેવા; શરણુ રહું છું રહ્યુન થના ચરણની, દેવાદેવ અધિદેવદેવા; શ્રષાને કરી ધ્યાન જોગી ધરે, ઇદ્ર બ્રહ્મા કરે ઈશ સેવા; તે તણી નારને તરકરી લાવિયા, લક લગિ આવિય! સૂધ લેવા,૧૩૦ દુહા. ૧૩. ૧૨ ૧૩૧
