વ કૃષ્ણરામ. પરફારના સગ, રાતે તેથી રમતા; ધારી નવ જુવે ઢંગ, દક્ષ-જનાને દમતા, ફૂડી ધરતા કાન, યુગલ-જનાની ચાડી; ઘટવા લાગ્યું જ્ઞાન, દંભી સંગે દહાડી. વેદ શાસ્ત્રની વાત, કદી ધરે નહિ કાને; રાજી રહે દિન રાત, ગુણુકાકેરે ગાતે. ગા બ્રાહ્મણ પ્રતિપાળ, કદી કરે નહિ કૂંડા; રાખે નહિ સંભાળ, ભક્ત જનાની શાક ભાજિયા કુળ, એપર અંત ારા; ભુંડા. વળી બતાવે બળ, કાટ- શકટથી કાર્ડ, ફડકા ભારે વર્ષે વર્ષે ઊળીવાળા ન્યારા. કેટલાક તેા કાઢી; દરવાનાદિક દહાડી. ઈજારારિ સા, સવાઈ, રઇયત રુવે રગડા, કા આગળ તાર, દેડાવીને મારે જણાવે રાતે આવેચાર, ઘર ઘર પડે ચારાના અસવાર, ખાન પકડતા દરવાજેથી ખાર, વહાર કરે નહિ રાંક જનાતે પેશ કે. રડેબિચારા લેઈ ઠરાવે તે તે હૂણે તમાચા. રાય આપણને માના; સાચા; દરવાજે દરવાન, ફાઇ ધરે નહિ કાન, વધારે; પોકારે ઘેાડા; દરોડા. લૂટે; પુઅે. અન્યાયાના દામ, ન્યાયાલેજો નામ, રાખ્યતાં સતાન, દુશમન થ દીવાન, કેદ કરે રાજાને. થોડા જોઇ અપરાધ, મંદિરિયાને મારે; ખળવાના બાધ, કરી શકે નહિ કયારે. વરતાવે નહિ ધર્મ, રત જનના રીતે; પોતે પણ સતકર્મ, કદી કરે નહિ પ્રીતે, ઉત્તમ જનને આંચ, વિષયી નિત્યે ક્રમતા; વર્ષ ચાર કે પાંચ, એટલામાં આથમતા. કળિયે કીધા કેર, જેમ શશિને રાષ્ટ્ર માધવ કરિયે મેહેર, જોઇ પોતાના મા... વૈશ્ય કરે વિપરીત, તાલ ન સાચાં તે પરમાર્થની પ્રીત, મૂકી ભગળ ચાલ
